„Chcemy spokojnych Świąt Wielkanocnych, tylko my i rodzina twojej siostry” – napisała mama. Odpowiedziałam „Idealnie” i zarezerwowałam luksusowy wypad na wyspę. Kiedy zobaczyli moje zdjęcia, ich spokojna Wielkanoc zamieniła się w koszmar pełen żalu. Potem…

„Chcemy spokojnego Święta Dziękczynienia z rodziną twojej siostry” – napisali moi rodzice. Odpowiedziałem: „Ciesz się”. Nie mieli pojęcia, że ​​już zaaranżowałem spotkanie całej dalszej rodziny w mojej nowo zakupionej francuskiej willi. Zobaczyli zdjęcia, ale SMS dotarł, gdy finalizowałem plany wakacyjne.

„Kochanie, twój tata i ja uważamy, że najlepiej będzie, jeśli w tym roku opuścisz Święto Dziękczynienia. Chcemy spędzić je w ciszy i spokoju z Emmą i jej rodziną. Rozumiesz, prawda?” Wpatrywałam się w telefon, a na moich ustach pojawił się gorzki uśmiech. Oczywiście chcieli, żebym ominęła kolejne rodzinne spotkanie. Emma, ​​moja idealna młodsza siostra z idealnym mężem i idealnymi bliźniakami, zawsze była priorytetem.

Mam na imię Olivia i mając 34 lata, przyzwyczaiłam się do bycia w rodzinie na drugim planie. Ten schemat został ustalony wcześnie i nigdy się od niego nie odchylił. Emma, ​​mimo że była ode mnie cztery lata młodsza, zawsze była złotym dzieckiem. Od momentu, gdy postawiła pierwsze kroki, które moi rodzice dokumentowali z większym entuzjazmem niż którykolwiek z moich kamieni milowych, było jasne, że zajmuje szczególne miejsce w ich sercach, którego ja nigdy nie osiągnę.

Dorastając, obserwowałam, jak Emma bez trudu zbierała pochwały za osiągnięcia, które, gdybym ja je miała, pozostałyby niezauważone. Kiedy przynosiła do domu czwórkę z plusem, świętowano to lodami i telefonami do krewnych. Kiedy ja przynosiłam same piątki, spotykało mnie miłe powitanie i natychmiastowe skupienie się na tym, co robiła Emma.