Na weselu pan młody publicznie zawstydził pannę młodą na oczach wszystkich – ale nikt nie spodziewał się, że zareaguje w ten sposób

Poranek nadziei
Poranne słońce wzeszło nad Florencją, zalewając miasto złocistym blaskiem. W swoim pokoju Valeria stała przed lustrem, a jej oddech mieszał się z nerwami i radością. Wyglądała, jakby wkraczała w sen. Jej suknia – ręcznie haftowane arcydzieło – otulała ją niczym coś boskiego. Welon opadał idealnie, a w pokoju unosił się zapach świeżych kwiatów, jakby samo powietrze zapowiadało bajkę. „Wszystko będzie idealne” – szepnęła do siebie.

Tylko w celach ilustracyjnych
Zachęta i przerwanie.
Jej najlepsza przyjaciółka Mariela wbiegła z dwoma kieliszkami szampana. „To twój dzień” – powiedziała, podając Valerii kieliszek. „Nie pozwól, żeby ktoś ci go odebrał”. Drżące dłonie Valerii uspokoiły się, choć spokój nie trwał długo.

Drzwi się otworzyły i weszła Karina – matka Reinalda – z typowym dla siebie poczuciem wyższości. Ubrana w elegancki, designerski kostium, przenikliwym wzrokiem zmierzyła Valerię od stóp do głów. „Więc to wybrałaś?” – powiedziała cicho, a w jej uśmiechu dało się wyczuć okrucieństwo. „Spodziewałam się czegoś… bardziej stosownego”.

Słowa spadły na nią jak ciosy. Valeria wzięła drżący oddech, ale Mariela szybko interweniowała: „Wygląda olśniewająco. Ta suknia to haute couture, a nie jakaś kopia z wystawy sklepowej”. Twarz Kariny stężała i wyszła w milczeniu, pozostawiając w pomieszczeniu gęstą atmosferę napięcia.

Zbyt zimny dystans.
Gdy Valeria szła nawą, promieniowała pięknem. Jednak w głębi duszy narastał niepokój. Reinaldo ledwo na nią spojrzał. Podczas składania przysięgi jego dłoń w jej dłoni była zimna i bezwładna. Na przyjęciu częściej sprawdzał telefon niż spoglądał na swoją nową żonę. Tymczasem Karina szeptała okrutne uwagi na temat rodziny Valerii. Reinaldo albo cicho się zaśmiał, albo milczał.

Punkt krytyczny
. Potem nadszedł toast. Karina, trzymając kieliszek wina, wzięła mikrofon. To, co zaczęło się jako grzeczne słowa, szybko stało się ostre i zjadliwe. „Reinaldo, mój drogi synu, życzę ci szczęścia” – powiedziała słodko. „Chociaż wszyscy wiemy, że niektóre marzenia nie zawsze kończą się tak, jak się spodziewamy”. Jej spojrzenie, zimne i przemyślane, utkwione było w Valerii.

Cisza była dusząca. Mariela przerwała ją stanowczym głosem: „Reinaldo, broń jej! Nie widzisz, co robi twoja matka?”