Mój rozwiedziony mąż zaśmiał się i rzucił mi starą poduszkę. Kiedy otworzyłam ją, żeby ją wyprać, byłam zdumiona, co było w środku…

Héctor i ja byliśmy małżeństwem od pięciu lat. Od pierwszego dnia, kiedy zostałam jego żoną, przyzwyczaiłam się do jego zimnych słów i obojętnego spojrzenia. Héctor nie był agresywny ani głośny, ale jego apatia ciążyła mi z każdym dniem coraz bardziej.

Po ślubie mieszkaliśmy w domu jego rodziców w dzielnicy Mexico City.

Każdego ranka wstawałam wcześnie, żeby gotować, prać i sprzątać.

Każdej nocy siedziałam i czekałam na jego powrót do domu, tylko po to, by usłyszeć, jak mówi:

„Tak, już jadłam”.

Często zastanawiałam się, czy to małżeństwo różni się od życia w najemnicy. Próbowałam budować, próbowałam kochać, ale w zamian otrzymywałam jedynie niewidzialną pustkę, której nie mogłam wypełnić.

Aż pewnego dnia Héctor wrócił do domu z zimną, pozbawioną wyrazu twarzą.