Na pogrzebie mojej siostry pojawiło się 75 motocyklistów, a żaden z nas nie miał pojęcia, dlaczego.

Ciche nabożeństwo przerwane grzmotem
Tego ranka ledwo mogliśmy się powstrzymać. Mama ściskała chusteczkę, jakby to był jedyny sposób, żeby utrzymać ją w pionie, a mój szwagier wyglądał na oszołomionego, jakby nie spał od kilku dni.

Ceremonia była kameralna, słodka, dokładnie taka, jakiej Kendra by sobie życzyła. Kwiaty, łagodna muzyka, cisza.

Potem rozległ się hałas.

Na początku brzmiał jak odległy grzmot. Ale hałas narastał, pogłębiał się, aż ściany zaczęły drżeć. Odwróciliśmy się w stronę wejścia do kościoła.

Przyjechało siedemdziesiąt pięć motocykli, jeden po drugim, z lśniącym chromem i ryczącymi silnikami. Wysiadali z nich mężczyźni i kobiety w różnym wieku, w skórzanych kurtkach ozdobionych naszywkami klubów z całego stanu. Nie potykali się ani nie wlekli; szli z dziwną, zdyscyplinowaną gracją, jak żołnierze odpowiadający na apel.

I wszyscy w milczeniu zadawaliśmy to samo pytanie: Dlaczego oni tam byli?

Czytaj więcej na następnej stronie >>