20 grudnia moja synowa napisała mi SMS-a: „W tym roku nie będziemy obchodzić świąt Bożego Narodzenia z tobą – nie potrzebujesz nas” – uśmiechnąłem się tylko i odpisałem: „Świetnie!” – po czym odwołałem niespodziankę za 15 000 dolarów, którą zaplanowałem i spędziłem święta, pokazując im dokładnie, jak wygląda życie beze mnie

Pozostałe 7000 dolarów? Wydałem 4000 dolarów na nowy, wysokiej klasy aparat i profesjonalny sprzęt zimowy, a 3000 dolarów na spontaniczną rezerwację sylwestrową w światowej sławy spa w Szwajcarii.

Kiedy wieczorem 20-go wróciłem do domu, mój dom był pusty, w lodówce nie było jedzenia dla całej rodziny, a moje serce przepełniała przerażająca, elektryzująca wolność.

Cisza i burza
23 grudnia zadzwonił Peter. Byłem już na lotnisku, siedziałem w saloniku pierwszej klasy z kieliszkiem starego szampana.

„Hej mamo” – powiedział zmęczonym głosem. „Janine powiedziała mi, że do ciebie napisała. Słuchaj, nie złość się. Jest po prostu zestresowana dziećmi i chce mieć „spokojny” rok. Wpadniemy w styczniu albo coś koło tego”.

„Och, Peter, nie martw się tym wcale” – powiedziałem lekkim i pogodnym tonem. „Tekst Janine był błogosławieństwem. Zdałem sobie sprawę, że byłem dość samolubny, próbując cię uwiązać do moich starych tradycji”.

„Och… dobrze” – powiedział zaskoczony. „Więc, wysłałaś rzeczy dzieci? Janine pytała, czy paczki dotrą jutro”.

„Nic nie wysłałam, kochanie” – powiedziałam z uśmiechem, gdy agent przy bramce ogłosił wejście na pokład pasażerów luksusowego apartamentu. „Posłuchałam rady Janine. Skoro mnie nie „potrzebujesz”, założyłam, że ty też nie potrzebujesz moich „zobowiązań”. Wszystko oddałam ludziom, którzy byli szczerze wdzięczni. W każdym razie, mój lot do Norwegii właśnie się rozpoczyna. Spokojnych Świąt!”

Rozłączyłem się zanim zdążył odpowiedzieć.

Zorza polarna
Podczas gdy Peter i Janine siedzieli prawdopodobnie w swoim „cichym” domu, radząc sobie z konsekwencjami rozczarowania dwójki dzieci, które nie dostały prezentów od babci, ja stałam na pokładzie statku, owinięta w termiczny jedwab, obserwując, jak niebo przybiera odcienie neonowej zieleni i fioletu.

Zaprzyjaźniłem się z emerytowaną parą z Australii i młodym fotografem z Japonii. Śmialiśmy się, piliśmy wino korzenne i rozmawialiśmy o wszystkim, oprócz „obowiązków”. Uświadomiłem sobie, że przez trzydzieści lat patrzyłem na świat przez wąskie okno aprobaty mojego syna. Teraz okno zniknęło, a horyzont stał się nieskończony.

W poranek Bożego Narodzenia Janine wysłała mnóstwo SMS-ów.

„Dzieci płaczą, Margaret. Spodziewały się wielkich prezentów. To niewiarygodnie małostkowe z twojej strony. A Peter mówi, że jesteś w Norwegii? Z jakimi pieniędzmi? Liczyliśmy na tę pomoc z kredytem hipotecznym, o którym wspominałaś!”

Nie odpowiedziałem. Po prostu opublikowałem zdjęcie w wysokiej rozdzielczości, na którym jadę psim zaprzęgiem przez zaśnieżony las, z podpisem: „Rozpoczynam własne tradycje. Okazuje się, że ja też nie potrzebuję stresu! Wesołych Świąt!”

Ostateczny powrót
Wróciłam w połowie stycznia, opalona od zimowego słońca i czując się dziesięć lat młodsza. Na moich drzwiach wisiało sześć awiz z informacją „Pilna dostawa” – wszystkie od Petera.

W końcu zgodziłam się spotkać z nim na kawę. Wyglądał na wyczerpanego. „Ciche Boże Narodzenie” Janine było podobno tygodniową kłótnią o pieniądze i o to, dlaczego „Babcia oszalała”.

„Mamo, jak mogłaś wydać tyle pieniędzy?” – zapytał drżącym głosem. „To miał być nasz spadek. Ta pomoc domowa… naprawdę jej potrzebowaliśmy”.

Odstawiłam kawę i spojrzałam mu w oczy.

„Dziedziczenie jest dla żywych, Peter. A ja przez długi czas nie żyłam. Czekałam. Czekałam, aż mnie docenisz. Czekałam, aż Janine zobaczy we mnie człowieka, a nie konto bankowe czy niańkę”.

Przysunęłam się bliżej. „Mówiłeś, że mnie nie potrzebujesz. W końcu ci uwierzyłam. I w chwili, gdy przestałam być „potrzebna”, poczułam się wolna i mogłam wydawać pieniądze na jedyną osobę, która nigdy mnie nie zawiodła: na siebie”.

Nowa Tradycja