Zwolniła go w Wigilię, a potem, lata później, drzwi do sali konferencyjnej otworzyły się ponownie

Artur się uśmiechnął.

„Twoje imię. Twój pomysł. Twój kredyt. Tak tu działamy”.

Młody mężczyzna odszedł uśmiechając się tak szeroko, że aż boleśnie.

Artur odchylił się na krześle, spojrzał na zdjęcie Eleanor na biurku i wyszeptał: „Staram się, kochanie. Staram się być takim mężczyzną, jakim mnie uważałaś”.

Proces Victorii Peton trwał trzy tygodnie w sądzie federalnym.

Została skazana za wszystkie zarzucane jej czyny.

Została skazana na osiemnaście lat więzienia federalnego.

Artur nie był obecny na ogłoszeniu wyroku.

On już ruszył dalej.

Thomas poślubił kobietę o imieniu Sarah — dobrą, silną, cierpliwą — osobę, która przypominała Arthurowi Eleonorę w swoim cichym stylu, który ma znaczenie.

Mieli córkę.

Nazwali ją Eleanor.

Artur po raz pierwszy przytulił swoją wnuczkę i zapłakał – nie ze słabości, ale z bólu spowodowanego miłością do kogoś, kto nigdy nie będzie mógł poznać tego pięknego dziecka.

W dniu urodzin Eleonory Artur zabrał małą Eleonorę do grobu.

„To twoja babcia” – powiedział jej. „Była najodważniejszą kobietą, jaką znałem, i kochała twojego tatę ponad wszystko”.

Dziewczynka położyła kwiat na nagrobku.

„Cześć” powiedziała.

Serce Artura pękło i zagoiło się w tym samym czasie.

Piętnaście lat cierpliwości doprowadziło do tego — stał na amerykańskim cmentarzu ze swoją wnuczką, podczas gdy rodzina jego syna czekała w samochodzie, jego firma prosperowała, a pamięć jego żony została uczczona.

Wiktoria próbowała go zniszczyć.

Zamiast tego nauczyła go, że cierpliwość może przetrwać dłużej niż władza, że ​​wytrwałość może pokonać przywileje i że dobry człowiek, który nie chce zniknąć, może stać się najostrzejszą konsekwencją na świecie.

Artur wrócił do samochodu, w którym czekali Thomas, Sarah i mała Eleanor.

„Wszystko w porządku, tato?” zapytał Thomas.

Artur spojrzał na swoją rodzinę i uśmiechnął się.

„Wszystko jest idealne, synu” – powiedział. „Wszystko jest idealnie.”

Niektórzy ludzie kradną, bo nie mają własnych talentów. Przypisują sobie zasługi za pracę, która do nich nie należy, i niszczą każdego, kto podważa ich kłamstwo.

Victoria Peton uważała, że ​​pieniądze i władza czynią ją nietykalną.

Wierzyła, że ​​Arthur Sinclair po prostu zniknie.

Myliła się.

Część II — Epilog