Zostawili dziadka i mnie w szpitalu, zostawiając nas bez słowa i bez spojrzenia wstecz. 7 lat później pojawili się na jego pogrzebie, żądając całego spadku. Ale kiedy prawnik odczytał testament, ich twarze natychmiast zbladły.

Wyszli bez słowa, tylko trzask drzwi samochodu i pisk opon na szpitalnym chodniku. Bez pożegnania, bez wyjaśnień, bez godności. Stałem na izbie przyjęć, deszcz przesiąkał mi przez bluzę z kapturem, trzymając w jednej ręce wypis dziadka ze szpitala, a w drugiej plastikową torbę z lekami nasercowymi.

 Siedział obok mnie na wózku inwalidzkim, drżąc, zdezorientowany, pytając: „Gdzie twój wujek?”. Skłamałem, parkując samochód. Ale oboje znaliśmy prawdę. Porzucili jego i mnie. To było siedem lat temu. Siedem lat kąpieli z gąbką, nocnych wizyt na ostrym dyżurze i mieszania tabletek z jogurtem, bo nienawidził smaku suplementów żelaza.