Zostawił mnie stojącego w ulewnym deszczu, 50 kilometrów od domu. „Może ten spacer nauczy cię szacunku” – warknął. Nie zdawał sobie sprawy, że przygotowywałem się do tej chwili przez osiem długich miesięcy.

Stałem tam na poboczu autostrady 22, przemoczony do suchej nitki , a przede mną rozciągał się bezkresny szary horyzont. Nazywam się Evan Mercer , mam dwadzieścia jeden lat i do tej pory myślałem, że znam mojego ojczyma, Ricka Daltona. Był surowy, owszem – mechanik, który wierzył, że ból kształtuje charakter – ale nigdy nie wyobrażałem sobie, że zostawi mnie na odludziu, bo odmówiłem pracy w jego warsztacie.

Burza huczała coraz głośniej, wiatr przeszywał moją kurtkę. Wpatrywałam się w pustą drogę, serce waliło mi jak młotem . To był moment, na który się przygotowywałam. Osiem miesięcy wcześniej zaczęłam biegać – pięć mil dziennie, potem dziesięć – nie dla kondycji, ale dla ucieczki. Każdy kilometr był ćwiczeniem w rozstaniu się z nim, w odchodzeniu i nigdy nieodwracaniu się .

Pierwsze kilka mil było łatwe. Adrenalina zrobiła większość pracy. Ale wraz z zapadaniem zmroku, ogarnęło mnie zmęczenie . Telefon mi się rozładował, plecak był w połowie pusty, a buty – kiedyś nowe – były już ciężkie od błota. Mijałem połamane billboardy, zamknięte stacje benzynowe i jadłodajnię z zgaszonym światłem. Każdy krok przypominał mi: nie zawracam.

Na piętnastym kilometrze znalazłem stary przystanek. Deszcz bębnił o blaszany dach, gdy siedziałem pod nim, drżąc z zimna. Słowa Ricka rozbrzmiewały mi w głowie: „ Nigdy nie przetrwasz sam, chłopcze” . Ale przetrwanie nie było już najważniejsze. Chodziło o wolność .

Kiedy deszcz ustał, znów ruszyłem. Droga wiła się między polami i stodołami, aż za mną pojawiły się światła reflektorów. Niebieski pick-up zwolnił – na sekundę ścisnęło mnie w piersi. Ale to nie był Rick. To był starszy mężczyzna o życzliwych oczach, oferujący podwózkę.

„Długa droga przed tobą, synu?” zapytał.

„Tak” – powiedziałem. „Trzydzieści siedem mil”.