Zostawił ją, bo „nie mogła mieć dzieci”… Poczekaj, aż zobaczysz, z kim wróciła…

„Jason… co zrobiłeś?”

Jąkał się – wymówki, zaprzeczenia, wyjaśnienia – ale jego głos nie mógł zagłuszyć rzeczywistości. Wszyscy patrzyli. Wszyscy rozumieli.

Zbudowana przez niego historia roztrzaskała się niczym szklanka o podłogę.

Nie zostałem tam długo. Nie było mi to potrzebne. Prawda wystarczyła.

Gdy zapinaliśmy dzieci w fotelikach i przygotowywaliśmy się do wyjścia, Jason zrobił krok naprzód.

„Olivia… poczekaj.”

Zatrzymałem się.

„Po prostu… nie sądziłem, że kiedykolwiek…”

„Znaleźć szczęście?” – dokończyłem życzliwie. „Jason… nie odebrałeś mi życia. Uwolniłeś je”.

Jego wyraz twarzy uległ zmianie — nie ze złości, lecz ze świadomości tego, co stracił.

Odjechaliśmy, promienie słońca wpadały przez okna, a cztery ciche głosy radośnie paplały.

Nie potrzebowałem zemsty.

Moje życie stało się tego dowodem.