„Zostaw klucze i wynoś się” – zażądał mój ojciec podczas niedzielnego obiadu. „Ten dom należy teraz do rodziny”. Mama skinęła głową na znak zgody. Położyłem klucze na stole i cicho wyszedłem. Następnego ranka, kiedy firma hipoteczna zadzwoniła do nich w sprawie przelewu 780 000 dolarów…

Ten telefon miał miejsce zaledwie 8 dni temu i wciąż potrzebuję czasu. Później tata powiedział mi, że Sophia płakała po tym, jak się rozłączyliśmy, nie dlatego, że była smutna, ale dlatego, że poczuła ulgę. Najwyraźniej nigdy nie myślała, że ​​zgodzę się z nią porozmawiać i wierzyła, że ​​będę jej nienawidzić na zawsze. Prawdę mówiąc, trochę tak jest, ale nienawiść to ogromny ciężar do dźwigania i nie mam siły, żeby go dźwigać.

Co do mojego taty, to nie, ja też mu ​​nie wybaczyłam. Będzie musiał włożyć w to mnóstwo wysiłku, jeśli chce odbudować cokolwiek na miarę tego, co kiedyś mieliśmy. Mimo to, czuję się lepiej, mając go przynajmniej w małym stopniu w moim życiu. Wierzę, że zarówno on, jak i Sophia żałują, jak to wszystko się potoczyło. Ale niech będzie jasne.

Jeśli kiedykolwiek będę podejrzewać, że mój młodszy brat jest źle traktowany albo że znów zacznie się wygłupiać, interweniuję i nie będzie to łagodne. Powiedziałam to tacie prosto w twarz. Zaufanie to coś, na co się pracuje, a nie coś, co magicznie wraca. A teraz mają jeszcze długą drogę przed sobą, zanim im zaufam.