Zostałam porzucona przez męża, gdy byłam w ósmym miesiącu ciąży. Kiedy on i jego kochanka pojawili się w szpitalu, żeby ze mnie ponarzekać, kochanka powiedziała: „On nie wróci. Jesteś tylko ciężarem”. Nagle wszedł mój biologiczny ojciec, którego uważałam za zmarłego. „Kto śmie nazywać moją córkę ciężarem?” – ryknął. W pokoju zapadła cisza…

Byłam w nowym domu, małym, jasnym mieszkaniu, które Thomas zaaranżował, daleko od życia, które znałam. Kołysałam w ramionach mojego syna, Noaha. Był drobny, ale dzielny. Był zdrowy.

Thomas często mnie odwiedzał. Siedział ze mną nie jako prokurator, ale jako dziadek, a jego potężna, imponująca postać stała się dla mnie źródłem otuchy.

„Współpracuje” – powiedział cicho Thomas pewnego popołudnia, obserwując, jak karmię Noaha. „Jest w zakładzie o niskim poziomie bezpieczeństwa. Przy dobrym zachowaniu może wyjść na wolność za trzy lata”.

Skinęłam głową, nic nie mówiąc, ze wzrokiem utkwionym w maleńkiej, idealnej twarzyczce syna. Droga przede mną była tak długa, tak skomplikowana. Wybaczenie wydawało mi się obcym krajem, którego nie byłam pewna, czy kiedykolwiek chciałabym odwiedzić. Ale byłam bezpieczna. I po raz pierwszy w życiu miałam ojca. A mój syn, bez względu na wszystko, pewnego dnia będzie miał szansę poznać swojego – człowieka, który poniósł porażkę, ale który w końcu próbuje odnaleźć drogę powrotną.