Została upokorzona w 22C — aż jej znak wywoławczy sprawił, że Air Force One zmienił kurs na eskortę. „Te linie lotnicze naprawdę obniżyły swoje

„Nie mów mi, że uważasz, że ci wojownicy przyszli tu dla ciebie” – powiedział głośno, szyderczo – przyciągając uwagę kabiny z powrotem na nią.

Derek, finansista, dołączył do nich, uśmiechając się złośliwie. „22C myśli, że jest Top Gun”. Bracia z bractwa ryknęli – jeden z nich naśladował ruchy samolotu, machając rękami w powietrzu.

Mark znów zrobił krok naprzód, blokując Olivii drogę do przejścia. „Usiądź natychmiast”. Jego głos był teraz ostrzejszy – niemal rozpaczliwy.

Olivia się nie poruszyła. Sięgnęła do torby – ruchem powolnym, ostrożnym – i wyciągnęła srebrną metalową zawieszkę. Była mała, nie większa niż brelok, ale odbijała światło. Wygrawerowano na niej: Night Viper 22 .

Domek jeszcze tego nie widział – ale Harold tak. Zacisnął dłonie na podłokietnikach, kostki pobielały, a oddech zaparł mu dech. Śmiech w domku ucichł – ale nie do końca. Mężczyzna w koszulce polo – prawdopodobnie agent nieruchomości o imieniu Todd – pochylił się do przodu, a jego głos ociekał sarkazmem.

„No, daj spokój. Co dalej? Zamierzasz nam powiedzieć, że jesteś tajnym agentem?” Zachichotał, rozglądając się w poszukiwaniu aprobaty – a kilku pasażerów dołączyło do nich ze śmiechem, nerwowym, ale ostrym. Todd poprawił zegarek – podróbkę Rolexa – i odchylił się do tyłu, zadowolony z siebie. „Niektórzy powiedzą wszystko, żeby zwrócić na siebie uwagę” – dodał – na tyle głośno, żeby usłyszała go cała kabina.

Palce Olivii musnęły identyfikator w jej dłoni – jej ruchy były powolne, jakby mierzyła wagę jego słów. Nie spojrzała na niego, nie odpowiedziała – po prostu wpatrywała się w okno, gdzie F‑22 wciąż leciały, stabilnie i nieustępliwie. Przytrzymała identyfikator przez chwilę, palcami muskając jego krawędzie – po czym wsunęła go w dłoń. Wstała – ignorując Marka – i podeszła do radia awaryjnego w pobliżu kambuza. Wszyscy podążali za nią. Transmisja na żywo Kaye szalała – komentarze napływały lawinowo.

„Co ona robi?” „To jest fałszywe, prawda?”

Olivia nie patrzyła na nikogo. Nacisnęła przycisk radia, jej głos był pewny i spokojny. „Tu Night Viper 22C, proszę o potwierdzenie”.

W kabinie zapadła cisza – jakby ktoś wyssał z niej powietrze. Na zewnątrz F‑22 machnęły skrzydłami – w ostrym, zdecydowanym salucie. Telefony wypadły z rąk. Strumień Kaye zamarł – otworzyła usta. Ciszę przerwał głos Harolda.

„O mój Boże. Night Viper został uznany za zabitego siedem lat temu”.