„Znaleźliśmy kogoś, kto wykona twoją pracę za 60% twojej pensji” – powiedział mój szef po 11 latach. Spakowałem swoje rzeczy bez słowa. Dwie godziny później telefon nie przestawał dzwonić. To był wiceprezes ds. operacyjnych. „Gdzie jesteś? Mamy kwartalny przegląd” – zażądał. Mój szef nie znał wiceprezesa, a ja…

Moja wartość nie polegała na tym, że potrafiłem wszystko zapamiętać.

Moją wartością było to, że potrafiłem uczynić miejsce mądrzejszym od jednej osoby.

Skinąłem głową. „Dobrze” – powiedziałem. „Ale robimy to dobrze”.

Jennifer się uśmiechnęła. „To jedyny sposób, żebyś wiedziała” – powiedziała.

Później tej nocy, gdy grill już wystygł, a ostatni pracownicy odjechali do domów, wróciłem do swojego biura w Ohio, żeby wziąć kurtkę.

Biurko było proste. Krzesło skrzypiało. Ściany wciąż były zbyt białe, wciąż zbyt nowe.

Na parapecie stał mój kaktus, teraz w lepszym świetle niż kiedykolwiek wcześniej.

Urosło.

Nie dramatycznie. Nie szybko.

Ale na tyle dużo, że można było stwierdzić, że w końcu dostało to, czego potrzebowało.

Delikatnie dotknąłem garnka i poczułem, jak coś stabilnego osiada w mojej piersi.

Jedenaście lat pracy w Midwest Auto nauczyło mnie, jak budować system.

Oderwanie się od codzienności nauczyło mnie czegoś o wiele ważniejszego.

Jeśli ktoś może spojrzeć na dzieło twojego życia i sprowadzić je do sześćdziesięciu procent, to prawdziwe pytanie nie brzmi, ile według niego jesteś wart.

Prawdziwe pytanie brzmi, dlaczego pozwalasz im wykonywać obliczenia.