Mój mąż nie wiedział, że w pokoju jest kamera: byłam w szoku, widząc, co robił z naszą 2-letnią córką, gdy mnie nie było

Usłyszałam pukanie do drzwi. Mark podszedł je otworzyć, a w pokoju pojawiła się młoda kobieta, stylowa i pewna siebie, z uśmiechem, który ściskał mi żołądek. Gdy Emma ją zobaczyła, zamilkła. Mark powiedział jej: „Idź do swojego pokoju”, po czym zamknął drzwi.

Przez kolejną godzinę wszystko, co słyszałam na nagraniu, to rozpaczliwy, mały głos Emmy: „Mamo! Mamo!” Bębniła w drzwi, szlochając.

Tymczasem Mark i ta kobieta śmiali się razem, nalewali wino i zachowywali się, jakby nasz dom — miejsce, w którym nasza córka powinna czuć się najbezpieczniej — był ich własną rozrywką.

Mój punkt krytyczny

Nie potrafię opisać bólu, jaki poczułam, oglądając ten film. Łzy nie chciały przestać płynąć. Czułam się zdradzona, oszukana, całkowicie złamana. Ale najbardziej bolało mnie patrzenie na moją małą dziewczynkę — przestraszoną, zamkniętą, wołającą mnie.

Mark użył jej jako swojej przykrywki, a to jest coś, czego nigdy mu nie wybaczę.

Wybór innego życia

Następnego dnia złożyłam wniosek o rozwód i alimenty. Spakowałam nasze rzeczy, wzięłam małą rączkę Emmy w swoją i odeszłam z tego domu na zawsze.

Żadna matka nie powinna nigdy widzieć, jak jej dziecko jest tak traktowane — przerażone, izolowane, pozostawione samo sobie, podczas gdy osoba, która miała je chronić, odwraca się plecami.

Zasługujemy na lepsze życie. I udowodnię to — dla Emmy, bo ona jest dla mnie wszystkim.