Zimny ​​miliarder przyłapał swoją gosposię na grze na pianinie — to, co zrobił później, zszokowało wszystkich

„Gdzie nauczyłaś się tak grać?”

Nazywała się Maya Bennett i była świeżo przyjętą osobą. Zawahała się, po czym odpowiedziała cicho:
„Uczyłam się gry na fortepianie, zanim… zanim moja rodzina nie mogła już sobie pozwolić na lekcje. Ćwiczę, kiedy mam okazję, ale…” Wskazała na swój mundur. „Takie okazje zdarzają się rzadko”.

Aleksander długo milczał. Zatrudnił ją do sprzątania, a nie do budzenia duchów przeszłości. A jednak nie mógł zaprzeczyć, że jej muzyka poruszyła coś w jego wnętrzu.

Następnego wieczoru Aleksander wrócił do domu później niż zwykle. Zamiast jednak od razu iść do gabinetu, zatrzymał się w pobliżu salonu. Tym razem nie słyszał muzyki, tylko skrobanie mopa po podłodze.Głośniki przenośne

„Maya” – powiedział, wchodząc. Podskoczyła, prawie upuszczając narzędzie.

„Tak, panie Sterling?”

Wskazał na pianino.
„Zagraj coś”.

Jego oczy się rozszerzyły.
„Proszę pana?”

„Słyszałeś. Usiądź. Graj.”

Maya zawahała się, niepewna, czy to pułapka, ale w końcu uległa. Usiadła przy fortepianie, z lekko drżącymi dłońmi, i zaczęła grać cichy utwór – „Clair de Lune”. Nuty rozpłynęły się w powietrzu, unosząc się w ciszy rezydencji.

Aleksander stał przy oknie, z rękami założonymi za plecy, wpatrując się w noc. Stopniowo jego ramiona się rozluźniały. Muzyka przeniosła go w inne czasy: w te wieczory, kiedy Eleanor grała, a on czytał, a ich córka skulona przy kominku. Bolesne wspomnienia powróciły – ale wraz z nimi pojawiło się trochę ciepła.

Gdy utwór dobiegł końca, znów zapadła cisza.

Maya zdjęła ręce z klawiszy, obawiając się, że znowu przekroczyła granicę. Ale ku jej zaskoczeniu, Aleksander odwrócił się do niej i powiedział cicho:
„Jutro. O tej samej porze. Zagrasz jeszcze raz”.

Od tamtej pory stało się to rytuałem. Każdej nocy Maja grała, a Aleksander słuchał. Początkowo trzymał się na dystans, zadowalając się kilkoma krótkimi poleceniami. Ale z upływem tygodni Lodowy Król zaczął topnieć. Wypytywał ją o jej ulubionych kompozytorów i marzenia. Opowiedziała mu o marzeniu o pójściu do konserwatorium, które porzuciła, by pomagać młodszemu rodzeństwu.

Aleksander, który nigdy tak naprawdę nie zwracał uwagi na innych, zaczął słuchać. Naprawdę słuchać.

Pewnego wieczoru, po szczególnie wzruszającej sonacie, wyszeptał:
„Grasz z serca, Mayo. Tego nie da się kupić za pieniądze”.

Po raz pierwszy od dawna Alexander Sterling nie był już tylko lodowatym miliarderem. Znów stał się mężczyzną, który pamiętał, co to znaczy czuć.

Służba zauważyła to. Ten, którego nigdy wcześniej nie widzieli uśmiechniętego, teraz spędzał wieczory, słuchając gry gospodyni. Początkowo myśleli, że to plotka. Ale zmiana była zauważalna. Atmosfera w rezydencji się rozluźniła. Aleksander skinął głową. Częściej jadał obiady z córką Lily – czego nie robił od lat.

Pewnego wieczoru Lily weszła do salonu, gdy Maya się bawiła. Jej oczy rozbłysły.
„Tato, ona jest świetna! Czy ja też mogę się nauczyć?”

Aleksander spojrzał na Maję, potem na córkę.
„Nauczysz ją?”

Maya zamarła.
„Nauczyć go…?”

„Tak” – potwierdził. „Zapłacę ci za lekcje. Ale przede wszystkim chcę, żeby Lily uczyła się od kogoś, kto bawi się duszą”.

Maya się zgodziła i wkrótce dom wypełnił się nie tylko muzyką, ale także śmiechem i lekcjami. Lily uwielbiała Mayę, a Aleksander nie mógł nie zauważyć, że radość córki odzwierciedlała ciepło, które czuł z każdą nutą.