Ze łzami w oczach podpisała rozwód — teraz powraca jako dziedziczka, wychodzi za mąż za miliardera z trojaczkami…

„Moja matka zmarła, kiedy miałam piętnaście lat” – powiedziała cicho Lily. „Myślałam… myślałam, że nie ma majątku”.
Gus mówił stanowczo. „Pani matka postanowiła ukryć swój majątek, żeby panią chronić. Majątek rodziny Hartman obejmuje nieruchomości, inwestycje i fundusz powierniczy o wartości około pięćdziesięciu milionów dolarów. Jest pani jedyną spadkobierczynią”.

Lily omal nie upuściła telefonu. „Pięćdziesiąt… milionów?” „Ale” – kontynuował Gus – „zaufanie jest warunkowe. Musisz udowodnić niezależną stabilność. To obejmuje dobre samopoczucie emocjonalne, niezależność finansową i pełną opiekę nad dziećmi”.
Wyraz twarzy Naomi stężał. „To znaczy, że jeśli załamie się publicznie – choćby raz – może stracić wszystko”.

„Tak” – potwierdził Gus. „A ktoś już próbuje udowodnić jej niestabilność”.

Skorzystała na tym tylko jedna osoba.
Cole.
Zanim Lily zdążyła odpowiedzieć, ostry ból przeszył jej brzuch. Sapnęła, trzymając się za brzuch.
„Naomi… coś jest nie tak…”
Naomi chwyciła kluczyki. „Jedziemy teraz do szpitala”.
W drodze Lily straciła wzrok. Jej telefon zawibrował na kolanach. Wiadomość od Cole’a.

Jeśli nie dasz rady z macierzyństwem, zabiorę dziecko. Nie jesteś w formie.
Kolejny skurcz.
Karetka spotkała ich w połowie drogi. Lily została przewieziona do środka, syreny wyły w burzy. Ratownik medyczny próbował ją uspokoić, ale panika ściskała jej pierś.
Potem – zgrzyt metalu.
Czarny samochód uderzył w karetkę, przechylając ją na bok. Naomi krzyknęła. Światła zamigotały. Lily straciła wzrok.
Głosy się rozmazały.
Potem dłoń – silna, pewna – chwyciła ją za rękę.
„Zostań ze mną. Mam cię”.
Mężczyzna w przemoczonym deszczem płaszczu. Zdeterminowane spojrzenie.
Ethan March.
Znany inwestor. Nieznajomy. Ktoś, kto nie powinien się tym przejmować – ale się przejmował.
Ostatnia rzecz, jaką usłyszała, zanim wszystko zgasło:
„Nie martw się, Lily. Nie pozwolę, żeby coś stało się tobie lub twoim dzieciom”.
Lily obudziła się w słabo oświetlonym szpitalnym pokoju. Pierwszym dźwiękiem, jaki rozpoznała, było rytmiczne pikanie monitora. Potem głos Naomi.
„Lily? Nie śpisz”.
Oczy Naomi były zaczerwienione, ale się uśmiechała. „Dzieci są. Trojaczki. Drobne, ale silne. Są na oddziale neonatologicznym, ale nic im nie jest. Tobie nic nie jest”.
Lily wybuchnęła płaczem – z ulgi, wyczerpania, wdzięczności.
Przy oknie stał Ethan March. Wyglądał na zmęczonego, jego płaszcz wciąż wisiał na krześle. Kiedy Lily spojrzała mu w oczy, odezwał się łagodnie.
„Byłem tuż za karetką. Widziałem wypadek. Pomogłem ci się wydostać”.

Lily przełknęła ślinę. „Uratowałaś moje dzieci”.

Pokręcił głową. „Uratowałaś je. Walczyłaś”.