Zawsze myślałem, że mój dziadek jest prostym rolnikiem – dopóki nie znalazłem tego, co ukrył w stodole

To zawsze sprawiało, że czułam się ważna w sposób, w jaki nikt inny tego nie potrafił.

Pomagałam mu sadzić i zbierać warzywa, a czasem łowiliśmy ryby w stawie na skraju posesji, siedząc w milczeniu przez godziny, które nigdy nie wydawały się ciężkie.

Gdy dorastałam, zaczęłam sama przyjeżdżać na farmę. Nalał nam kawy i siadaliśmy na werandzie, patrząc, jak wiatr przemyka przez pola, słuchając świerszczy, które brzęczały jak letni chór. Opowiadał proste historie o życiu.

Czasem były trudne, czasem zabawne, ale nigdy zbyt głębokie.

Mój dziadek miał sposób patrzenia na świat, jakby był czymś, co należy szanować, a nie wyjaśniać.