Zaśmiał się, gdy weszła sama – i cała sala sądowa w Teksasie odczuła tę zmianę

Damon mówił płynnie, wyćwiczonym głosem.

„Założyłem CrossTex Solutions w 2012 roku, mając jedynie laptopa i marzenie. Pracowałem osiemnaście godzin dziennie, uczyłem się kodowania, dzwoniłem do potencjalnych klientów. Zbudowałem tę firmę od podstaw i jestem dumny z tego, co osiągnąłem”.

„A jaką rolę odegrała pani Morrison w założeniu firmy?” – zapytał Whitmore.

Wyraz twarzy Damona złagodniał, stał się niemal współczujący.

„Kesha oczywiście mnie wspierała. To moja żona. Ale jej zaangażowanie było minimalne. Na początku pomagała mi w niektórych zadaniach administracyjnych – odebrała kilka telefonów – ale praca techniczna, rozwój biznesu, relacje inwestorskie… to wszystko było moje.”

„Czy pełniła jakąś formalną funkcję w firmie?”

„Nie. Nie była pracownicą. Nie była partnerką. Była moją żoną. Doceniałem jej wsparcie, ale nie wniosła żadnego materialnego wkładu”.

Kesha patrzyła na niego z nieodgadnioną miną.

Słyszała te kłamstwa w ich kuchni, w ich sypialni, podczas kłótni, które ich tu zaprowadziły.

Ale kiedy usłyszałem, jak składa te słowa pod przysięgą – w obecności sędziego – odniosłem inne wrażenie.

Miałem wrażenie, że zdrada stała się faktem.

Whitmore kontynuował.

„Panie Morrison, pani Morrison złożyła zeznania sugerujące, że wniosła znaczący wkład finansowy do firmy. Czy może pan się do tego odnieść?”

Damon skinął głową.

„Ma na myśli pożyczkę, którą mi udzieliła w 2016 roku – czterdzieści siedem tysięcy dolarów. Byłem jej za nią wdzięczny i spłaciłem ją w całości w ciągu dwóch lat, z odsetkami”.

„Masz dokumentację tej spłaty?”

„Tak. Przelewy bankowe. Wszystko udokumentowane.”

Spojrzał na Keshę z wyrazem niemal współczucia.

„Nie wiem, dlaczego udaje, że to była jakaś inwestycja. To była pożyczka między małżonkami. Nic więcej”.

Whitmore się uśmiechnął.

„Dziękuję, panie Morrison. Nie mam więcej pytań.”

Sędzia Okonquo ​​zwrócił się do Keshy.

„Pani Morrison, proszę o świadka.”

Kesha wstała, zbierając niewielki plik papierów. Podeszła do stoiska powoli, ostrożnie.

„Panie Morrison, zeznał pan, że zwrócił mi pan czterdzieści siedem tysięcy dolarów, które dałem panu w 2016 roku. Czy to prawda?”

“Tak.”

„Z odsetkami?”

“Tak.”

„Czy może Pan powiedzieć sądowi, jaką stopę procentową Pan zastosował?”

Zawahał się – zaledwie ułamek sekundy.

„Myślę, że było to pięć procent rocznie”.

„Pięć procent. Więc przy pożyczce w wysokości czterdziestu siedmiu tysięcy dolarów rozłożonej na dwa lata, to dałoby około czterystu siedmiuset dolarów odsetek, co dałoby całkowitą spłatę około pięćdziesięciu jeden tysięcy siedmiuset. Brzmi dobrze?”

„Mniej więcej tak.”

Kesha skinęła głową i wyciągnęła dokument ze stosu.

„Wysoki Sądzie, chciałbym przedstawić dowód A: wyciągi bankowe z naszego wspólnego konta za lata 2017 i 2018”.

Przekazała kopie komornikowi, który przekazał je sędziemu i Whitmore’owi.

Kesha zwróciła się do Damona.

„Panie Morrison, czy może pan wskazać transakcję, w ramach której zwrócił mi pan pięćdziesiąt jeden tysięcy siedemset dolarów?”

Oczy Damona przesuwały się po stronach.

„To… to nie byłaby jedna transakcja. Byłoby ich kilka.”

„Kilka. Czy możesz wskazać którykolwiek z nich?”

Zacisnął szczękę.

„Nie mam teraz tych płyt przed sobą”.

Kesha nawet nie mrugnęła.

„Bo tak.”

Wyciągnęła kolejny dokument.

„Są to wyciągi z twojego osobistego konta firmowego z tego samego okresu — tego, do którego, jak twierdziłeś, nie miałem dostępu.

„Ale ja to zrobiłam, bo uzgadniałam to co miesiąc.

„I nie ma żadnego zapisu o spłacie. Ani jednego przelewu.”

Whitmore wstał.

„Sprzeciw, Wysoki Sądzie. Pani Morrison składa zeznania, a nie przesłuchuje.”

„Podtrzymane” – powiedział sędzia Okonquo. „Pani Morrison, proszę sformułować swoje stwierdzenia w formie pytań”.

„Oczywiście, Wasza Wysokość.”

Kesha ponownie stanęła twarzą w twarz z Damonem.

„Czy kiedykolwiek oddałeś mi te pieniądze?”

Damon się poruszył.

„Ja… ja ci zapewniłem utrzymanie. Kredyt hipoteczny, samochód, wydatki.”

„Nie o to pytałem. Czy kiedykolwiek oddałeś te czterdzieści siedem tysięcy dolarów?”

„Nasze finanse były połączone” – powiedział napiętym głosem. „To, co moje, było twoje”.

Kesha wytrzymała jego spojrzenie.

„Więc odpowiedź brzmi: nie.”

Cisza.

Pozwoliła mu tam stać.

Następnie, spokojna jak skalpel, zadała kolejny cios.

„Porozmawiajmy o czymś innym. Powiedziałeś, że nie jestem współzałożycielem CrossTex Solutions. Zgadza się?”

„To prawda.”

„Czy mógłby Pan zatem wyjaśnić, dlaczego w pierwotnym planie biznesowym złożonym w Small Business Administration w 2012 r. jestem wymieniony jako współzałożyciel i dyrektor finansowy?”

Przekazała dokument komornikowi.

Na sali rozpraw zapadła tak wielka cisza, że ​​można było odnieść wrażenie, jakby powietrze zostało wyssane.

Whitmore pochylił się do przodu, przeglądając swoją kopię. Brwi sędziego Okonquo ​​lekko się uniosły.

Damon wpatrywał się w papier, jakby ten go zdradził.

„Ja… musiałem ją wpisać do wniosku” – powiedział. „To pomogło w uzyskaniu pożyczki”.

Głos Keshy pozostał spokojny.

„Wskazałeś mnie jako współzałożyciela, żeby zabezpieczyć pożyczkę, a teraz twierdzisz, że tak naprawdę nigdy nim nie byłem. O co chodzi?”

Whitmore podskoczył.

„Sprzeciw. Argumentacja.”

„Podtrzymane. Pani Morrison, proszę to inaczej ująć.”

Kesha zaciągnęła się raz.

„Panie Morrison, skoro nie byłem współzałożycielem, dlaczego umieścił pan moje nazwisko na dokumentach prawnych przedstawianych władzom federalnym?”

„To była formalność” – powiedział.

„Formalność?”

Kesha wyciągnęła kolejny folder.

„Pozwól, że pokażę ci kolejną formalność.

„To są e-maile między tobą a twoim pierwszym dużym inwestorem, Julianem Cortezem . W nich wielokrotnie używasz słów „my” i „nasz zespół”. Napisałeś, że Kesha zajmuje się wszystkimi naszymi finansami i że jest kręgosłupem naszej działalności.

„Czy chcesz, żebym przeczytała je na głos, czy wolisz podkreślić, że byłam kimś więcej niż tylko wspierającą żoną?”

Twarz Damona poczerwieniała.

„Wyrywasz pewne rzeczy z kontekstu.”

„Czy tak?”

Przewróciła stronę.

Oto jeden z marca 2014 roku. Napisałeś: „Julian, nie dałbym rady bez Keshy. Pomagała nam utrzymać się, kiedy chciałem się poddać. To ona jest tu prawdziwą bohaterką”.

„Ty to napisałeś?”

„Tak, ale…”

„Wystarczy odpowiedzieć „tak” lub „nie”.

Damon przełknął ślinę.

“Tak.”

“Dziękuję.”

Kesha wróciła do swojego stosu, wyciągnęła kolejny dokument i kontynuowała.

„A teraz omówmy, co wydarzyło się w 2020 roku. Zeznał pan, że mniej więcej wtedy przestał pan nazywać mnie współzałożycielem. Czy może pan wyjaśnić sądowi, dlaczego?”

Damon poruszył się na krześle.

„Firma się rozwijała. Zatrudnialiśmy prawdziwych menedżerów. Nadszedł czas na… profesjonalizację działalności”.

„Profesjonalizmować” – powtórzyła Kesha, smakując to słowo.

„Czy dlatego usunęliście moje nazwisko z rejestru korporacyjnego?”

„Uprościłem papierkową robotę”.

„Wymazałeś mnie.”

Jej głos nie podniósł się. Nie było takiej potrzeby.

Przejrzałeś każdy dokument, każde zgłoszenie, każdy zapis i usunąłeś moje nazwisko. Zmieniłeś narrację. Przepisałeś historię.

„A sześć miesięcy później złożyłeś pozew o rozwód. Czy to nie prawda?”

„Złożyłam pozew o rozwód, bo nasze małżeństwo się nie układało”.

„Nasze małżeństwo nie działało” – powtórzyła Kesha – „a może spełniłam już swoje zadanie?”

Whitmore znów wstał.

„Sprzeciw, Wysoki Sądzie. Pani Morrison wygłasza przemówienia, a nie zadaje pytania.”

Sędzia Okonquo ​​spojrzał na Keshę.

„Pani Morrison, rozumiem pani frustrację. Proszę trzymać się pytań.”

„Tak, Wasza Wysokość.”

Kesha uspokoiła się.

„Panie Morrison, czy w trakcie naszego małżeństwa podpisałam kiedykolwiek umowę przedmałżeńską?”

“NIE.”

„Czy kiedykolwiek zrzekłem się praw do majątku małżeńskiego?”

“NIE.”

„Czy kiedykolwiek wyraziłem zgodę – pisemną lub inną – na zrzeczenie się praw do firmy, którą pomogłem zbudować?”

„Nie zbudowałeś tego.”

Słowa zabrzmiały ostro i defensywnie.

Maska pękła.

„Pomogłeś” – powiedział Damon podniesionym głosem. „To różnica. To ja napisałem oprogramowanie. To ja namówiłem inwestorów. To ja rozwinąłem firmę. Ty po prostu tam byłeś”.

Na sali zapadła cisza.

Nawet Whitmore wyglądał na zaniepokojonego.

Kesha podeszła bliżej, jej głos był cichy, ale nieustępliwy.

„Właśnie tam” – powtórzyła.

„Byłem tam, kiedy płakałaś, bo myślałaś, że poniosłaś porażkę.

„Byłem tam, kiedy nie byłem w stanie wypłacić pensji i pokryłem to z własnych pieniędzy.

„Byłeś tam, gdzie potrzebowałeś kogoś, kto w ciebie uwierzy, bo nikt inny tego nie robił”.

Damon zacisnął szczękę, ale nic nie powiedział.

„Mam jeszcze jedno pytanie” – powiedziała Kesha.

„Kiedy składałeś pozew o rozwód, zaoferowałeś mi pięćdziesiąt tysięcy dolarów — jednorazową wypłatę za zerwanie dwunastu lat małżeństwa i utratę firmy wartej osiemnaście milionów dolarów.

„Uważasz, że to sprawiedliwe?”

„Uważam, że to hojne.”

„Hojny” – powtórzyła, pozwalając, by słowo zawisło w powietrzu niczym dym.

Masz rację co do jednego. To właśnie robią małżonkowie – wspierają się nawzajem.

„Budują razem.

„Oni poświęcają się razem.

„A kiedy przychodzi sukces, dzielą się nim.

„Ale tu nie tak się stało, prawda?”

Lekko odwróciła się w stronę ławki.

„Nie mam więcej pytań, Wasza Wysokość.”

Gdy wracała do swojego stolika, cisza w pokoju wydawała się tak ciężka, że ​​aż bolała.

Damon siedział sztywno na krześle dla świadków, trzymając dłońmi podłokietnik.

Sędzia Okonquo ​​obserwował go przez dłuższą chwilę zanim przemówił.

„Panie Morrison, może pan ustąpić.”

Podniósł się niepewnie i wrócił na swoje miejsce obok Whitmore’a, który natychmiast zaczął mu coś natarczywie szeptać do ucha.

Sędzia spojrzał na zegar.

„Zanim przejdziemy do przemówień końcowych, zrobimy piętnastominutową przerwę”.

Gdy sala sądowa opustoszała, Kesha pozostała przy swoim stole, wpatrując się w swoje dłonie. Drżały – adrenalina w końcu wybuchła.

Zrobiła to.

Wstała.

Kazała mu odpowiedzieć.

Ale najtrudniejsza część była jeszcze przed nami.

Musiała przekonać sędziego Okonquo, że zasługuje na więcej niż pięćdziesiąt tysięcy.

Zasługiwała na połowę.

Bo na to zasłużyła.

Podszedł komornik.

„Pani Morrison, ktoś tu przyszedł i chce się z panią widzieć.”

Kesha spojrzała w górę.

Przy wejściu do galerii stała kobieta po sześćdziesiątce, ubrana nienagannie w bordowy kostium. Jej srebrne włosy były ułożone w eleganckie koki, a w oczach emanowało ciepło, które wydawało się niemal nie na miejscu w tym zimnym pomieszczeniu.

„Przepraszam” – powiedziała Kesha. „Czy my się znamy?”

Kobieta się uśmiechnęła.

„Jeszcze nie. Ale cię znam.

„Nazywam się Ivonne Baptiste . Jestem prawniczką i opiekuję się Państwa sprawą. Chciałabym zaoferować Państwu swoje usługi.”

Kesha mrugnęła.

„Nie… nie stać mnie na prawnika”.

„Nie proszę cię o płacenie” – powiedziała Ivonne. „Oferuję pomoc pro bono.