Zaraz po pogrzebie naszej 15-letniej córki mój mąż nalegał, żebym się jej pozbyła

Łzy spływały mi po twarzy, gdy uświadomiłam sobie, ile bólu przeżywała, bólu, który tak dobrze przed nami ukrywała. Serce bolało mnie na myśl, że nie byłam w stanie ochronić jej przed własnymi demonami. Ale pośród listów pełnych bólu i zmagań, kryły się też promyki nadziei. Pisała o chwilach szczęścia, o przyjaciołach, którzy ją rozśmieszali, i o miłości do nas, mimo wszystko.

Pod listami znajdował się mały album ze zdjęciami. Przeglądając go, natrafiłam na zdjęcia z przyjaciółkami, uśmiechnięte i robiące głupie miny. Były tam zdjęcia z naszych rodzinnych wakacji i szczere chwile w domu. Każde zdjęcie przypominało o jej pięknej duszy, pomimo wyzwań, z którymi się mierzyła.

W końcu, na dnie pudełka, odkryłem jej pamiętnik. Strony wypełnione były jej myślami, marzeniami i lękami. Był to widok na jej świat, świat, który ukrywała przed nami. Jej ostatni wpis pochodził z tygodnia przed śmiercią. Pisała w nim o poczuciu uwięzienia, ale wyrażała też nadzieję na przyszłość – nadzieję, która została tragicznie przerwana.