Zaraz po pogrzebie naszej 15-letniej córki mój mąż nalegał, żebym się jej pozbyła

Łzy płynęły mi po twarzy, gdy uświadomiłam sobie, jak wiele przeszła w samotności. Przeszłam do bransoletki, którą mgliście pamiętałam jako prezent od przyjaciółki z dzieciństwa. Jej notatki ujawniły, jak wiele znaczyła dla niej ta przyjaźń, więź, która była dla niej kołem ratunkowym w trudnych chwilach.

Zdjęcie rodzinne, mocno zniszczone, ścisnęło mnie za gardło. Narysowała wokół każdego z nas małe serduszka, dowód miłości, jaką czuła do naszej rodziny, pomimo wszelkich innych trudności, z jakimi musiała się zmagać.

W końcu sięgnęłam po dyktafon. Wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam przycisk odtwarzania. Jej miękki, znajomy głos wypełnił pokój, a ja poczułam ukłucie tęsknoty i miłości. Mówiła szczerze o swoich uczuciach, nadziejach wobec nas i wdzięczności za naszą rodzinę. Ale wyrażała też swoje zmagania z surową szczerością, która przeszyła mnie na wskroś. Mówiła o poczuciu niezrozumienia, o próbach znalezienia swojego miejsca na świecie i o poszukiwaniu odwagi, by stanąć w swojej obronie.