Zaraz po pogrzebie naszej 15-letniej córki mój mąż nalegał, żebym się jej pozbyła

Pod łóżkiem znalazłem stare, zniszczone, zakurzone pudełko na buty, którego nie rozpoznałem. Serce waliło mi jak młotem, gdy je wyciągałem, zastanawiając się, jakie sekrety może w sobie kryć.

Drżącymi rękami uniosłam wieko. Wewnątrz znajdowała się kolekcja przedmiotów, która na pierwszy rzut oka wydawała się dziwacznym zbiorem – niewielki stosik listów przewiązanych wstążką, delikatna bransoletka, zdjęcie naszej rodziny i mały, podręczny dyktafon. Każdy przedmiot niósł ze sobą ciężar, którego jeszcze nie rozumiałam.

Najpierw wzięłam listy, odwiązałam wstążkę i zaczęłam czytać. Były zaadresowane do mnie, napisane znajomym charakterem pisma mojej córki. Każdy list odsłaniał fragment jej świata, który skrywała. Mówiły o jej lękach, marzeniach i zmaganiach – rzeczach, którymi nie dzieliła się z nikim innym. Czytając, uświadomiłam sobie, jak głęboko czuła rzeczy, o których nie wiedziałam. Ból niedopasowania, presję oczekiwań i cichy ciężar, który nosiła, próbując być córką, za którą ją uważaliśmy.