Zapomniałem powiedzieć synowi, że zatrudniłem technika do naprawy kamer bezpieczeństwa w moim domu. Kiedy dziś obejrzałem nagranie, zamarłem – patrząc z niedowierzaniem, jak mój syn i synowa robią coś, czego nie byłem w stanie pojąć. Dziesięć minut później stało się coś nie do pomyślenia…

Chloe podeszła bliżej do okna. „Spójrz, Caleb. Tu jest napisane, że dom jest wart ponad 150 000 dolarów według ostatniej wyceny. Pan Evans miał rację. Warto było włożyć w to tyle wysiłku”.

150 000 dolarów. Dom, który kupiłam z trudem 30 lat pracy jako pielęgniarka. Dom, w którym wychowałam Caleba po tym, jak jego biologiczny ojciec porzucił nas, gdy miał zaledwie pięć lat. Dom, który myślałam, że zostawię mu w spadku, a nie jako łup, który mógłby mi ukraść, gdy jeszcze żyłam.

„Kiedy już będziemy mieli akt własności na nasze nazwisko” – kontynuowała Chloe – „będziemy mogli ją sprzedać i przenieść do czegoś mniejszego. Mieszkanie z jedną sypialnią wystarczy jej na ostatnie lata życia”.

Jej ostatnie lata . Mówili o mnie tak, jakbym już nie żyła, jakbym była przeszkodą, którą trzeba usunąć z ich drogi do dobrobytu.

Caleb szedł w stronę mojej sypialni. Obserwowałem go przez inną kamerę, jak otwierał szufladę za szufladą, rozpaczliwie szukając. „Ona musi mieć skrytkę depozytową albo coś. Zawsze miała paranoję na punkcie ważnych dokumentów”.

Paranoiczny . Kolejne słowo, które kiedyś oznaczało ochronę, stało się teraz wadą. Wrócił do salonu z pustymi rękami, z twarzą czerwoną z frustracji. Chloe czekała na niego ze skrzyżowanymi ramionami, wyraźnie zirytowana.

„Pan Evans dał nam tylko czas do piątku na zdobycie oryginalnego aktu własności” – powiedziała mu. „Bez niego nie da rady. A bez tej pracy będziemy żyć z okruchów, które da nam twoja matka”.

Okruchy. Nazywała te 300 dolarów, które dawałem im miesięcznie na wydatki osobiste, okruchami. Pieniądze, które brałem z mojego skromnego czeku z ubezpieczenia społecznego, żeby utrzymać pokój. Pieniądze, które najwyraźniej nie wystarczały.

„Będziemy na nią mocniej naciskać” – powiedział Caleb, opadając na moją ulubioną sofę. „Powiemy jej, że chodzi o dokumenty ubezpieczenia zdrowotnego, coś pilnego, co musi podpisać. Ostatnio jest tak zagubiona, że ​​nawet nie chce przeczytać tego, co podpisuje”.

Zdezorientowany. To prawda, że ​​czasami dłużej mi zajmowało przypomnienie sobie imion czy dat, ale oni kultywowali tę narrację, przez co za każdym razem, gdy kwestionowałem ich decyzje, wątpiłem w swoją jasność umysłu.

„A co jeśli ona coś podejrzewa?” zapytała Chloe.

Caleb wzruszył ramionami z obojętnością, która rozdzierała mi duszę. „Co ona zrobi? Wezwie policję na własnego syna? Poza tym, jak podpiszemy papiery z panem Evansem, będzie za późno”.

Chloe uśmiechnęła się po raz pierwszy. Był to okrutny, zadowolony uśmiech. „Idealnie. Więc jutro przyniesiemy jej sfałszowane dokumenty od pana Evansa i powiemy, że mają na celu aktualizację testamentu. Podpisze bez zadawania pytań”.

Wstali, żeby odłożyć moje dokumenty, układając je niedbale, nawet nie próbując ukryć, że podglądali. Zanim odeszli, Caleb zatrzymał się i spojrzał prosto w kamerę. Przez chwilę myślałem, że wie, że patrzę, ale on po prostu stał tam zamyślony.

„Chciałbym, żebyśmy nie musieli tego robić” – mruknął.