Zamknęli mnie, ciężarną żonę, w zamrażarce w temperaturze −20°C, tylko po to, żeby go chronić

Emily zamrugała, obezwładniając obezwładniającą jasnością, a jej wzrok powoli się przyzwyczajał. Rozpoznała kobietę: Vanessę. W jej oszołomionym umyśle pojawiło się zmieszanie, ale wyraz twarzy Vanessy wyrażał autentyczną troskę.

„Podsłuchałam go” – wyjaśniła Vanessa, a w jej głosie słychać było mieszankę poczucia winy i determinacji. „Nie wiedziałam, jak daleko się posunie. Bardzo mi przykro”.

Emily skinęła słabo głową, wciąż wirując w głowie, ale wdzięczna za niespodziewanego sojusznika. Gdy wnoszono ją do karetki, myśli Emily powędrowały ku Danielowi. Myślał, że przypieczętował jej los, ale to jego własny się teraz rozpadał.

Przetrwanie dało Emily siłę do zemsty, nie poprzez przemoc, lecz sprawiedliwość. Chciała dopilnować, by Daniel Parker poniósł konsekwencje swoich czynów, nie tylko za to, co jej zrobił, ale także za przyszłość ich dziecka – przyszłość, którą pragnęła ujrzeć na własne oczy.