Zadzwoniła do mnie po 15 latach… i zmieniła wszystko

„Rak czwartego stopnia. Jest wszędzie. Nie chciałam ci mówić, kiedy zajmowałaś się Elijahem, ale zasługujesz na prawdę”.

Nie płakała. Po prostu patrzyła na podwórko.

“Jak długo?”

„Może miesiące. Rok, jeśli będę miał szczęście.”

Skinęła głową powoli. „Nie wiem, co powiedzieć”.

„Nie musisz nic mówić.”

„Ale ja chcę” – powiedziała. „Przepraszam, że tak długo czekałam. Że za tobą tęskniłam. Że cię nienawidziłam i jednocześnie potrzebowałam”.

Siedzieliśmy w milczeniu, gdy słońce zachodziło za drzewami, mówiąc jednocześnie wszystko i nic.

Wtedy wydarzyło się coś nieoczekiwanego.

Elijah poczuł się lepiej. Naprawdę lepiej. Wróciła mu energia, policzki się zaokrągliły. Zaczął pytać, czy zabiorę go na ryby, czy nauczę go grać w szachy, czy mogę się wprowadzić.

Mira uśmiechnęła się, gdy to powiedział, spojrzała na mnie i lekko skinęła głową.

Tak więc zrobiłam. Wprowadziłam się.

Miało to być tymczasowe, dopóki „nie poczuję się lepiej”. Ale w tajemnicy wszyscy wiedzieliśmy lepiej. Mimo to lubiłam pozory — wspólne śniadania i opowieści na dobranoc.

To było jak druga szansa.

Pewnego popołudnia, siedząc z Eliaszem i rysując dinozaury w kowbojskich kapeluszach, powiedział, nie podnosząc wzroku: „Dziadku, czy ludzie wracają do nieba?”

„Nie, kolego” – powiedziałem łagodnie. „Zostają tam”.

Zastanowił się nad tym. „Więc lepiej zróbmy tę część naprawdę dobrą”.

To mnie mocno uderzyło.

Zaczęłam pisać do niego listy — dziesiątki. Po jednym na każde urodziny i kamień milowy. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam. Schowałam je w pudełku po butach w szafie. Nagrywałam też małe filmiki na telefonie — opowieści, porady, śmiech.

Wiedziałem, że mam mało czasu, ale nie czułem już goryczy.

Ponieważ coś, co uważałem za utracone na zawsze, powróciło.

Pewnego dnia Mira wzięła mnie na bok.

„Musisz coś wiedzieć” – powiedziała.

Przygotowałem się.

„Znalazłem listy – te, które do niego napisałeś.”

“Oh.”