Za ostatniego dolara kupiła czarnoskóremu mężczyźnie lunch… nie wyobrażając sobie, jak ten jeden czyn zmieni wszystko następnego dnia.

Nie jadła od poprzedniego dnia, a ostatni zmięty dolar w kieszeni płaszcza ledwo dawał jej spokój ducha – ale podała go kasjerowi z cichym uśmiechem.
„Dla niego” – powiedziała, kiwając głową w stronę mężczyzny na zewnątrz, który o nic nie prosił.

Tego ranka było zimno – przeraźliwie zimno – a wiatr niczym duch przemykał wąskimi uliczkami Chicago, przeszywając płaszcze i skórę, aż do kości każdego, kto odważył się stanąć w miejscu. Clara zarzuciła na szyję postrzępiony szalik, a jej palce drżały nie tylko z zimna. Głód sprawiał, że dłonie wydawały się puste w środku, jakby bez jedzenia były bezużyteczne.

Stała na rogu 49. ulicy i Pulaski, wpatrując się w szyld małego sklepu spożywczego, który mimo późnej pory wciąż migał światłem „Otwarte”. Poranny szczyt jeszcze się nie zaczął. Na ulicach panowała cisza, poza sporadycznym kaszlem starego samochodu, który z trudem odpalał, albo dudnieniem odległego pociągu.

Żołądek ścisnął jej się, gdy ponownie liczyła monety w dłoni. Siedemdziesiąt centów. Sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyciągnęła jednodolarowy banknot, który odkładała. Był miękki od noszenia, prawie podarty na rogach. Planowała przeznaczyć go później na kawę – może wystarczy na muffinkę, jeśli uśmiechnie się do kasjera. Ale gdy weszła do ciepłego sklepu, dźwięk dzwonka ledwo zagłuszył szelest kaszlu dochodzący z zewnątrz.