Wysiadałam z luksusowego samochodu, gdy moje oczy spotkały się ze wzrokiem żebraczki na poboczu. Serce mi zamarło – to była ona, miłość, którą straciłam. Szybko spuściła głowę i przyciągnęła do siebie dwójkę swoich dzieci. Ale kiedy podniosły wzrok, zamarłam: dwie małe buzie… niemal identyczne jak moje. „Niemożliwe… one… są moje?” Cofnęła się, drżąc. „Jak… do kogo twoim zdaniem należą?” zapytałam łamiącym się głosem. Zacisnęła uścisk na swoich dzieciach, drżąc. „Nie podchodź bliżej… nie powinnaś znać prawdy”. A potem to, co zrobiłam… przeraziło wszystkich.

Przez chwilę obaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem, napięcie było tak gęste, że wszyscy wokół mogli się udusić. Potem Richard pochylił się lekko i wyszeptał:

„Nie masz pojęcia, ile mnie ona kosztowała.”

Michael zacisnął szczękę. „Nie obchodzi mnie to. Odejdź.”

Richard spojrzał na dzieci – przestraszone, ale stojące za Michaelem, jakby po raz pierwszy w życiu poczuły się bezpiecznie. Coś w wyrazie twarzy Richarda drgnęło, coś mrocznego i sfrustrowanego.

Cofnął się o krok.

„To jeszcze nie koniec” – syknął.

Następnie odwrócił się i zniknął w tłumie.

Anna osunęła się na krawężnik, trzęsąc się. Michael przykucnął obok niej i objął ją, podczas gdy dzieci przytuliły się do siebie.

„W porządku” – wyszeptał. „Już go nie ma. I już się do ciebie nie zbliży. Wezwę prawników. Ochroniarzy. Cokolwiek będzie trzeba”.

Anna płakała mu w ramię. „Myślałam, że zrujnowałam ci życie”.

Michael pokręcił głową. „Dałeś mi dwie najwspanialsze rzeczy, o których istnieniu nie miałem pojęcia”.

Chłopiec pociągnął go za rękaw. „Czy ty naprawdę… jesteś naszym tatą?”

Michael uśmiechnął się przez łzy. „Tak, kolego. Jestem.”

I na tej pełnej bałaganu, chaotycznej ulicy, po raz pierwszy od lat… jego życie wydawało się pełne.