Wyrzuciła mnie z naszego domu w Riverside, a potem wytarta karta mojej mamy sprawiła, że ​​wbiegł kierownik banku

Pokręcił głową i szepnął.

Wiktoria gwałtownie wstała.

„Wasza Wysokość, chciałbym przemówić.”

Sędzia Steinberg uniósł brwi.

„To jest wysoce nienormalne, pani Pierce.”

„Rozumiem” – powiedziała Wiktoria – „ale to moje małżeństwo i moje pieniądze. Mam prawo być wysłuchana”.

Sędzia gestem dał jej znak, aby kontynuowała.

Victoria odwróciła się do mnie, a na jej twarzy malowała się mieszanina wściekłości i niedowierzania.

„Nathan, co ty wyprawiasz?” – warknęła. „Zaakceptowałeś ugodę. Podpisałeś papiery. Nie możesz po prostu teraz zdecydować, że chcesz więcej”.

Wstałem. Catherine położyła dłoń na moim ramieniu, ale delikatnie ją cofnąłem.

„Wasza Wysokość” – powiedziałem – „czy mogę odpowiedzieć?”

Sędzia Steinberg skinął głową.

Spojrzałem na Victorię – naprawdę na nią spojrzałem – i poczułem coś, co mnie zaskoczyło.

Nic.

Żadnego gniewu. Żadnej miłości. Żadnej urazy.

Po prostu cicha jasność człowieka, który w końcu dostrzega prawdę, której unikał przez lata.

„Vic” – powiedziałem – „nie robię tego, bo chcę twoich pieniędzy. Robię to, bo to, co zrobiłeś, było złe.

„Zmusiłeś mnie do niesprawiedliwej ugody, bo wierzyłeś, że nie mam wyboru. Traktowałeś mnie, jakbym nic nie znaczyła, bo nie zarabiałam tyle, co ty.

„Ale moja matka zostawiła mi prezent – ​​nie dlatego, że na niego zasłużyłem, ale dlatego, że mnie kochała. A ten prezent dał mi coś, co próbowałeś mi odebrać.

„Opcje”.

Oczy Victorii się zwęziły.

„Jaki prezent?”

„Dziedzictwo” – powiedziałem po prostu. „Wystarczająco dużo, żebym nie potrzebował twoich pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Wystarczająco dużo, żebym mógł sobie pozwolić na doskonałą obronę i walczyć w sądzie tak długo, jak będzie trzeba”.

Preston zerwał się na równe nogi.

„Wysoki Sądzie, nowo odkryte bogactwo pana Pierce’a nie ma znaczenia dla podziału majątku małżeńskiego”.

„Właściwie, panie Manning” – powiedziała Catherine, również wstając – „to niezwykle istotne. Pokazuje, że taktyka nacisku została tu zastosowana, żeby go przycisnąć. Mój klient już nie walczy o przetrwanie.

„Walczy, bo liczy się sprawiedliwość”.

Sędzia Steinberg obserwował wymianę zdań z wyraźnym zainteresowaniem.

„Ta sprawa trafi do sądu” – powiedziała. „Nakazuję obu stronom złożenie pełnego oświadczenia majątkowego, w tym o wszelkich aktywach nabytych przed, w trakcie i po ślubie. Zbierzemy się ponownie za sześćdziesiąt dni”.

Proces trwał trzy tygodnie i był niezapomniany.

Catherine Morrison obaliła każdy argument Prestona Manninga. Wezwała świadków, którzy zeznawali na temat mojego wkładu w karierę Victorii: kolacji z klientami, które organizowałam, prezentacji, które redagowałam, domu, którym zarządzałam, aby mogła skupić się na budowaniu swojej firmy.

Eksperci finansowi zeznali, że kwota pięćdziesięciu tysięcy dolarów rozłożona na piętnaście lat była karą pieniężną i całkowicie nierównoważna.

Terapeuci zeznawali na temat psychologicznego wpływu przymusowych negocjacji – jak presja i strach mogą zmusić ludzi do złożenia podpisów, których tak naprawdę nie rozumieją.

Preston walczył dzielnie, ale przeciwnik go nie miał.

Catherine była nieugięta i przygotowana.