„Wynoś się stąd, kobieto! Nie ma miejsca w mojej kompanii dla takich jak ty!” – rzucił ostro kapitan do młodego żołnierza, ale ten nie mógł sobie nawet wyobrazić, kto przed nim stoi.

„Wynoś się, kobieto! Nie ma tu dla ciebie miejsca!” – warknął kapitan na młodego żołnierza, nie wiedząc, kto przed nim stoi.

W koszarach unosił się zapach wilgoci, potu i starego dymu. Kurz pokrywał podłogę, zardzewiałe prycze jęczały, a mężczyźni kulili się w kątach niczym cienie. Ich mundury były w strzępach, buty ledwo trzymały się na nogach, a na twarzach malowało się jedynie zmęczenie i rezygnacja.

Od chwili, gdy Anna przekroczyła próg, narastał w niej gniew. Przewidywała, że ​​znajdzie dumnych obrońców narodu – zamiast tego zastała ludzi wyczerpanych biedą i beznadzieją.

Bez wahania podeszła do kapitana.