Wydałam wszystkie oszczędności życia, żeby kupić piękny dom dla syna i synowej. Ale w dniu parapetówki synowa powiedziała mi, żebym nie przychodziła, bo boi się, że zepsuję atmosferę przyjęcia. Tylko skinęłam głową. Następnego ranka postanowiłam odebrać wszystko, co do mnie należało.

Dowiedziałem się od Emmy, że zabroniła dzieciom wspominać moje imię w domu i usunęła wszystkie moje zdjęcia, ale Emma sama znalazła sposób, by utrzymać z nami kontakt. Dzwoniła do mnie z telefonów znajomych albo ze szkoły, a czasem pisała maile z tajnego adresu. Ceniłem sobie tę więź, ale starałem się nie narażać Emmy na kłopoty z matką. Umówiliśmy się, że będzie dzwonić lub pisać, kiedy tylko będzie mogła, a ja będę odpowiadał, ale sam nie będę inicjował kontaktu, żeby nie sprawiać kłopotów.

Ku mojemu zaskoczeniu, po tym całym zamieszaniu poczułam się swobodniejsza, jakbym zrzuciła z siebie ciężar, który dźwigałam przez lata – ciężar konieczności zadowalania, ustępowania, poświęcania własnych interesów dla iluzji rodzinnej harmonii. Teraz żyłam według własnych zasad. Zapisałam się na kursy fotografii, o których od dawna marzyłam, spędzałam więcej czasu z prawdziwymi przyjaciółmi – ​​tymi, którzy cenili mnie za to, kim jestem, a nie za to, co mogę im dać – i jeździłam na krótkie wycieczki po okolicy. Nic ekstrawaganckiego, ale wystarczająco, by zobaczyć nowe miejsca i poszerzyć horyzonty.

Czasami, oczywiście, tęskniłam za tym, co straciłam. Za marzeniem o szczęśliwej, zżytej rodzinie. Za możliwością obserwowania dorastania wnuków. Za rolą matki i babci, która była ważną częścią mojej tożsamości. Ale nie żałowałam swojej decyzji. Była słuszna. Zasługiwałam na szacunek. A kiedy go nie dostałam, miałam siłę, by stanąć w obronie swojej godności. Było warto.

A co do Broen i Sereny, cóż, podjęły decyzję i teraz ponoszą jej konsekwencje, tak jak ja musiałam ponieść swoje. Jedyna różnica polegała na tym, że moje wybory przyniosły mi spokój i szacunek do siebie. A ich wybory… cóż, nie o to pytałam.