Wydałam wszystkie oszczędności życia, żeby kupić piękny dom dla syna i synowej. Ale w dniu parapetówki synowa powiedziała mi, żebym nie przychodziła, bo boi się, że zepsuję atmosferę przyjęcia. Tylko skinęłam głową. Następnego ranka postanowiłam odebrać wszystko, co do mnie należało.

„I co z tego?” – brzmiała na zirytowaną. „Dałeś nam to. Przyjęliśmy to. Teraz jest nasze i my decydujemy, kto przekroczy jego próg”.

Poczułam, jak łza spływa mi po policzku. „Saran, nie rozumiem. Czemu jesteś taka okrutna?”

W telefonie rozległ się chichot. „Okrucieństwo? Po prostu już cię nie potrzebujemy, Deardro. Zrobiłaś swoje. Dałaś nam pieniądze. Jesteś dla nas teraz bezużyteczna. Więc odejdź.”

Zamarłam, ściskając telefon tak mocno, że aż zbielały mi kostki.

„Naprawdę bolą cię oczy?” – kontynuowała Serena. „Znosiliśmy twoje wtrącanie się, twoje rady, twoje wizyty tylko dlatego, że cię potrzebowaliśmy. A teraz, kiedy dom jest nasz, w końcu możemy postawić kropkę nad „i” i „t”. Trzymaj się od nas z daleka, kochanie. Zwłaszcza od dzieci.”

Słuchałem jej tyrady w milczeniu, czując, jak coś we mnie pęka. A jednocześnie, w jakiś dziwny sposób, coś się wzmacnia.

„Rozumiem cię, Seren” – powiedziałem w końcu zaskakująco spokojnym głosem. „Rozumiałem cię bardzo dobrze”.

Odłożyłam słuchawkę i siedziałam nieruchomo przez kilka minut. Potem się uśmiechnęłam. Nie ten uśmiech, który pojawia się, gdy jesteś szczęśliwa. Ten uśmiech, który pojawia się, gdy w końcu widzisz wszystko wyraźnie. Wiedziałam, co robić dalej.

Po naszej rozmowie telefonicznej z Serene nie byłem przy zdrowych zmysłach. Jej słowa dźwięczały mi w uszach jak dzwonek. Jesteś nam już zbędna. Wynoś się. Próbowałem przekonać samego siebie, że to tylko emocje, że nie może mówić poważnie. Przecież jesteśmy rodziną, prawda?

Cały dzień próbowałem się czymś zająć. Posprzątałem mieszkanie, przejrzałem stare zdjęcia, nawet zacząłem czytać kryminał, który odkładałem od dawna, ale nic nie pomogło. Pod wieczór postanowiłem zadzwonić do syna. Może nie wiedział o słowach żony. Może stanie po mojej stronie.

Broen nie odpowiedział od razu, a po jego głosie poznałam, że jest zajęty. „Mamo, czy to pilna sprawa? Mam tu spotkanie za 5 minut”.

„Rozmawiałem dziś z Seren” – zacząłem, starając się zachować spokojny głos – „o parapetówce”.

W słuchawce zapadła cisza.

„O, to” – powiedział w końcu. „Słuchaj, po prostu nie sądzimy, żeby to była impreza w twoim stylu. Dużo hałasu, alkoholu, głośna muzyka”.

„Broen” – wziąłem głęboki oddech. „Serene powiedziała mi, że już mnie nie potrzebujesz, że znosisz mnie tylko dla pieniędzy. Czy to prawda?”

Znowu przerwa, tym razem dłuższa.

„Mamo, znasz Serene?” Jego głos był cichszy, jakby bał się, że ktoś go podsłucha. „Czasami mówi ostre rzeczy, ale nie mówi ich serio. Przeprowadzka jest teraz tak zagmatwana. Wszyscy jesteśmy na krawędzi”.

„Czyli nadal jestem zaproszony na parapetówkę?” – zapytałem wprost.

„No cóż…” zawahał się. „Seren już sporządziła listę gości, a będzie tam wielu jej przyjaciół i moich współpracowników. Chyba czułbyś się naprawdę nieswojo”.

Zamknąłem oczy, czując narastającą we mnie falę goryczy. „Broen, dałem ci dom. Czyż nie zasługuję nawet na zaproszenie na parapetówkę?”

„Mamo” – brzmiał zirytowany. „Jesteśmy bardzo wdzięczni za ten dom. Naprawdę. Ale to nie znaczy, że musimy cię zapraszać na każde wydarzenie”.

„Nie proszę cię, żebyś zapraszał mnie na każde wydarzenie” – mój głos drżał. „Tylko na pierwsze w domu, które ci dałem”.

„Słuchaj, muszę iść na spotkanie” – powiedział. „Porozmawiamy o tym później, dobrze?”

Rozłączył się, nie czekając na odpowiedź. Wpatrywałam się w telefon w dłoni, nie wierząc, że to rozmowa z moim synem, chłopcem, którego wychowywałam samotnie przez ostatnie osiem lat, obdarzając go całą swoją miłością i opieką.

Kolejne dni minęły jak mgła. Poszłam do pracy w bibliotece, gdzie pracowałam na pół etatu przez kilka godzin tygodniowo, żeby nie musieć siedzieć sama w domu, rozmawiać ze współpracownikami i uśmiechać się do gości. Ale w środku było pusto. Prawie nie spałam w nocy, odtwarzając w myślach wszystkie nasze relacje z Broen i Serene z ostatnich kilku lat, próbując zrozumieć, kiedy coś poszło nie tak.

W czwartek, dwa dni przed parapetówką, zadzwonił telefon. To była Emma, ​​moja wnuczka.

„Babciu” – w jej głosie słychać było podekscytowanie. „Przyjdziesz na naszą parapetówkę?”

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Skłamać? Powiedzieć prawdę?

„Kochanie, obawiam się, że twoi rodzice mnie nie zaprosili.”

„Co?” Brzmiała na szczerze zaskoczoną. „Ale jak mogli? Kupiłeś nam dom.”

„Dorośli czasami robią dziwne rzeczy” – powiedziałem ostrożnie. „Może twoja mama ma swoje powody”.

„Nie ma powodu” – przerwała Emma. „To niesprawiedliwe. Słyszałam, jak mama mówiła tacie, że skoro dom jest nasz, nie ma sensu tracić czasu na starą kobietę”.

Zakryłam oczy. Więc nie tylko Saren nie chciała, żebym była na imprezie. Mówiła o mnie takie rzeczy przy dzieciach.

„Emma, ​​nie chcę, żebyś miała kłopoty z mamą z mojego powodu.”

„Ale chcę, żebyś przyszedł” – zabrzmiało to uparcie. „To też twoja impreza”.

„Kochanie, jeśli twoi rodzice zdecydowali, że nie powinienem przychodzić, muszę uszanować ich decyzję”.

„To niesprawiedliwe” – powtórzyła. „Mama zawsze powtarza, że ​​powinniśmy być wdzięczni, kiedy ktoś daje nam prezent, a nawet nie zaprasza cię na parapetówkę”.

„Emma” – powiedziałam cicho. „Czasami w życiu zdarzają się niesprawiedliwe rzeczy. To nie znaczy, że przestajemy się kochać. Nadal będę twoją babcią, nawet jeśli nie przyjdę na imprezę”.

„Ale chcę, żebyś przyszła”. Jej głos drżał. „Powiem mamie, że to dla mnie ważne”.

„Nie, kochanie” – byłam stanowcza. „Nie ma potrzeby wywoływać konfliktów. Możemy się spotkać innego dnia i opowiesz mi wszystko o nowym domu”.

“Dobra.”

Po rozmowie z Emmą długo siedziałam na krześle, patrząc na zdjęcie Broena jako niemowlęcia. Miał około 8 lat, stał na brzegu jeziora z wędką, dumnie prezentując swój pierwszy połów. Leonard zrobił to zdjęcie podczas naszych rodzinnych wakacji. Byliśmy wtedy tacy szczęśliwi, młodzi rodzice pełni nadziei na przyszłość swojego dziecka.

Gdzie teraz jest ten chłopiec? Co się stało z moim dobrym, pomocnym synem? Czy Sarin tak bardzo go zmienił, czy to tylko maska, a on po prostu zawsze taki był – obojętny, wyrachowany?

W piątek wieczorem zauważyłem nieodebrane połączenie od Broena na moim telefonie. Nie zostawił wiadomości, więc postanowiłem oddzwonić. Kiedy odebrał, usłyszałem głosy i hałas w tle. Brzmiało to tak, jakby się wprowadzali.

„Mamo” – powiedział zdyszany. „Możesz jutro zaopiekować się dziećmi przez 3-4 godziny? Musimy iść na zakupy meblowe, a nie ma z kim zostawić dzieci”.

Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, po tym, jak zostałam wykluczona z rodzinnych wakacji, poprosił mnie o opiekę nad dzieckiem.

„Jutro? W dzień parapetówki?” – zapytałam ostrożnie.

„Nie” – najwyraźniej był skupiony na czymś innym. „Impreza jest dziś wieczorem i musimy iść po południu. Dasz radę?”

Milczałam, próbując opanować emocje. Nie byłam więc wystarczająco dobra na ich przyjęcie, ale byłam wystarczająco dobra, żeby być darmową niańką.

„Broen” – powiedziałem w końcu – „myślę, że musimy porozmawiać o tym, co Serena powiedziała o tym, co do mnie czujesz”.

„Mamo, teraz naprawdę nie jest na to czas” – przerwał. „Mamy mnóstwo paczek do wypełnienia, a ja jestem po uszy zawalony interesami. Dasz radę jutro, czy nie?”

Wziąłem głęboki oddech. „Nie, Broen, nie mogę. Mam inne plany”.

„Jakie inne plany?” – brzmiał nieufnie. „Nigdzie się nie wybierasz”.

Te słowa uderzyły mnie mocniej, niż się spodziewałem. Było w nich tyle pogardy, tyle pewności, że moje życie bez nich byłoby puste.

„Spotykam się z przyjaciółmi” – skłamałem. „Zaplanowaliśmy to już dawno temu”.

„Dobra” – westchnął. „Seren będzie musiała znaleźć sposób, żeby się z tego wyplątać. Nie będzie zadowolona”.

„Przepraszam” – starałam się brzmieć szczerze. „Może innym razem”.

Odkładając słuchawkę, poczułem dziwną ulgę. Po raz pierwszy od dawna powiedziałem synowi „nie”, przedłożyłem własne zainteresowania, nawet te wyimaginowane, nad jego potrzeby, a niebo nie zawaliło się na ziemię.

W sobotę, w dniu parapetówki, obudziłam się z ciężkim sercem. Cały dzień szukałam sobie zajęć. Poszłam do sklepu, zrobiłam obiad, obejrzałam stary film. Ale moje myśli wciąż wracały do ​​tego, co się teraz dzieje w nowym domu – jak ustawiają meble, jak Emma i Edgar wybierają swoje pokoje, jak Seren rozkazuje pracownikom i jak żaden z nich nawet o mnie nie pomyślał.

Około 18:00, kiedy miała się zacząć impreza, nie wytrzymałem i postanowiłem pójść na spacer. Nowy dom był jakieś pół godziny drogi od mojego mieszkania i ruszyłem tam bez konkretnego planu. Chciałem po prostu być bliżej nich, nawet jeśli nie chcieli mnie widzieć.

Wieczór był ciepły. Kwitły bzy, a ich zapach wypełniał powietrze. Szedłem powoli, rozkoszując się pięknem wiosennego Georgetown. To miasto było moim domem od prawie 40 lat. Znałem każdą ulicę, każdy park. To tam Leonard i ja wychowaliśmy Broena, tam uczyłem, tam pochowałem męża.

Zbliżając się do Oak Street, zobaczyłem zaparkowane wzdłuż drogi samochody. Mnóstwo samochodów. Z daleka dochodziła muzyka. A gdy podszedłem bliżej, zobaczyłem przez duże okna gości w nowym domu, w okularach, śmiejących się i rozmawiających. Zatrzymałem się po drugiej stronie ulicy, patrząc na tę celebrację życia, na które nie miałem miejsca.

Nagle drzwi wejściowe się otworzyły i Serene wyszła na werandę. Miała na sobie elegancką granatową sukienkę, a włosy ułożyła w misterny kok. Broen stał obok niej, trzymając ją w talii. Witali nowych gości – elegancko ubraną parę w średnim wieku. Uściski, pocałunki w policzek, głośne wiwaty.

Stałem w cieniu drzewa, niewidzialny dla nich, obserwując tę ​​scenę jak film. Mój syn, mój dom, moja nieudana impreza. Wszystko było tak blisko i tak nieosiągalne.

Goście weszli do środka, ale Sarin została na ganku, wyciągając papierosa. Broen powiedział coś do niej i wrócił do środka. Zapaliła go, wypuszczając dym w wieczorne powietrze. W tym momencie jej wzrok powędrował w dół ulicy i zatrzymał się na mnie.

Wiedziałem, że powinienem wyjść, że nie powinienem tu przychodzić, ale czułem, jakbym miał stopy przyklejone do ziemi. Sarin wpatrywał się we mnie przez kilka sekund, po czym uśmiechnął się i ruszył przez ulicę. Chciałem się odwrócić i odejść, ale coś mnie trzymało w miejscu. Może to była chęć, żeby w końcu wszystko poukładać.

„Co tu robisz?” zapytała, podchodząc bliżej. „Szpiegujesz nas?”

„Po prostu spacerowałem” – odpowiedziałem. „To ulica publiczna”.

Sarin wypuścił kłąb dymu na bok. „Wiesz, droga Dree, to żałosne – stać tu i podglądać imprezę, na którą nie zostałaś zaproszona”.

„Chciałam tylko zobaczyć dom” – powiedziałam, starając się zachować godność. „Upewnij się, że dobrze się zadomowiłaś”.

„Och, świetnie się zadomowiliśmy” – uśmiechnęła się, ale jej wzrok pozostał zimny. „Dom jest cudowny. Szkoda, że ​​nie będziesz mógł go zwiedzić”.

„Syreno”. Wziąłem głęboki oddech. „Nie rozumiem, dlaczego jesteś tak do mnie nastawiona. Czym sobie zasłużyłem na takie zachowanie?”

Zaśmiała się, ale w jej śmiechu nie było wesołości. „Naprawdę nie rozumiesz, prawda? Zawsze byłeś nam solą w oku. Ciągle wtrącałeś się do moich rad, krytykowałeś moje decyzje, próbowałeś wpływać na dzieciaki za moimi plecami”.

„Nigdy…”

„Och, proszę”. Machnęła ręką. „Oszczędź mi tej sprawiedliwej gadki. Zawsze myślałeś, że wiesz najlepiej, jak powinniśmy żyć. Zawsze patrzyłeś na mnie z góry, jakbym nie była wystarczająco dobra dla twojego ukochanego syna”.

Jej słowa zrobiły na mnie wrażenie. Czy naprawdę tak do mnie podchodziła przez te wszystkie lata?

„Seren, nigdy nie miałem zamiaru…”

„Wiesz co, kochana Dre?” Podeszła o krok bliżej i poczułam alkohol w jej oddechu. „Już cię nie potrzebujemy. Mamy dom i nie ma powodu, żeby cię dłużej tolerować w naszym życiu. Jesteś dla nas bezużyteczna. Wynoś się.”

Jej słowa wypowiedziane prosto w twarz były jak policzek. Cofnęłam się o krok, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

„Hej, wszystko w porządku?” – usłyszał głos Broena z drugiej strony ulicy.

Przeszedł przez ulicę i podszedł do nas. „Mamo, co tu robisz?”