„Wyciągnij ją!” – krzyknęła klientka, gdy moje dziecko płakało i wyśmiewało mnie za karmienie piersią w miejscu publicznym – ale to, co zrobiły trzy nieznajome osoby, sprawiło, że nawet menedżer zadrżał

Głaszcząc Noaha po włosach, poczułam ciepło, które nie miało nic wspólnego z grzejnikami w kawiarni. Po raz pierwszy od utraty Daniela poczułam się mniej samotna.

Szepty ucichły. Spojrzenia zniknęły. A na ich miejscu stanęło trzech nieznajomych – zwyczajni mężczyźni, którzy wybrali dobroć, gdy było to najbardziej potrzebne.

Ten dzień przypomniał mi o czymś cennym: nawet w świecie, który bywa okrutny, współczucie istnieje. Czasami przychodzi z najmniej oczekiwanych stron.

I dzięki tym nieznajomym zawsze będę wierzyć, że świat jest jaśniejszy, niż się wydaje.