WSZEDŁEM NA PRZYJĘCIE ZARĘCZYNOWE MOJEGO BRATA. PANNA MŁODA SZEPNĄŁA Z UŚMIECHEM: „TA ŚMIERDZĄCA WIEJSKA DZIEWCZYNA JEST TUTAJ!”. NIE WIEDZIAŁA, ŻE JESTEM WŁAŚCICIELEM HOTELU — ANI ŻE RODZINA PANNY MŁODEJ WKRÓTCE SIĘ TEGO DOWIE.

Zwróciłem się do Charlotte. „Jeśli chodzi o twoją wcześniejszą uwagę” – dodałem spokojnie – „Dorastałem na wsi, owszem. Ale nie ma nic brudnego w budowaniu czegoś z niczego”.

Cisza.

Następnie pani Alvarez ponownie zabrała głos. „Z powodu wielokrotnych naruszeń umowy przez Grupę Whitman, przyszłe wydarzenia zarezerwowane pod jej nazwą są obecnie weryfikowane”.

Władza Roberta Whitmana – jego domniemana kontrola – rozpadła się w mgnieniu oka. Bez krzyków. Bez ochrony. Tylko konsekwencje.

Daniel w końcu się odezwał. „Charlotte… nigdy mi o tym nie mówiłaś”.

Nic nie powiedziała.