Wspinając się wyżej górskim szlakiem, mój syn i synowa nagle wepchnęli mnie i mojego męża w otchłań. Oszołomiona i zdruzgotana, leżałam bez ruchu, podczas gdy mój mąż szeptał: „Nie ruszaj się… i wtedy nastąpił koniec”.

Został skazany za usiłowanie zabójstwa i oszustwo ubezpieczeniowe. Clara otrzymała łagodniejszy wyrok za współpracę.

Potem ludzie pytali mnie, czy poczułem ulgę. Nie. Sprawiedliwość to nie to samo, co pokój.

Michael nigdy w pełni nie wyzdrowiał. Chodził o lasce, mówił mniej, rzadko się uśmiechał. Pewnej nocy, siedząc na ganku, powiedział: „Zgubiliśmy go na długo przed górą, prawda?”.

Może miał rację. Może przegapiliśmy znaki – ambicję, która przerodziła się w urazę, miłość, która przerodziła się w chciwość.

Rok później wróciłem sam do Blue Ridge. Powietrze pachniało tak samo – sosnami, kurzem, delikatną słodyczą polnych kwiatów. Stałem na punkcie widokowym, w tym samym miejscu, gdzie mój świat się zawalił.

Poniżej dolina lśniła w słońcu, spokojna i bezkresna.

Szepnąłem: „Przeżyliśmy”.

Wiatr porwał słowa, jakby chciał powiedzieć, że przetrwanie jest cudem.

I chociaż nigdy bym tego nie wybaczyła, w końcu pozwoliłam sobie na nowo odetchnąć.