Wróciłem wcześniej do domu – ojczym mnie bił, gdy ekipa mojej siostry demolowała moją kuchnię. Potem…

Oczywiście, spotykałam się z Marcusem, wykonawcą budowlanym, o szorstkich dłoniach i delikatnym sercu, który nie mógł zrozumieć, dlaczego nie zamieszkałam z nim po sześciu miesiącach. Potem James, rozwiedziony księgowy, który wydawał się idealny, dopóki nie zorientowałam się, że szuka matki dla swoich nastoletnich synów, a nie partnerki.

Ostatnio miałem Paula, projektanta, który podzielał moją pasję do estetyki modernizmu z połowy XX wieku, ale nie moje pragnienie, by nasze życie było rozdzielone. Każdy związek kończył się tak samo – chcieli więcej, niż byłam gotowa dać, nie rozumiejąc, że moja niezależność nie była chwilową fazą ani lękiem, który trzeba pokonać, ale fundamentalną częścią mnie.

Skończysz sama, Ry zadrwił podczas ostatniej kolacji wigilijnej po trzecim bourbonie. Żaden mężczyzna nie chce kobiety, która myśli, że go nie potrzebuje. Dobrze, że nie szukam mężczyzny, który musi być potrzebny, odpowiedziałam, pomagając mamie sprzątać ze stołu, podczas gdy Kimmy siedziała przeglądając telefon, rzekomo zarządzając swoim butikiem internetowym, który sprzedał dokładnie trzy rzeczy w ciągu sześciu miesięcy.

To było 3 miesiące temu i od tamtej pory z powodzeniem unikałam wszelkich spotkań rodzinnych. Ostatnio telefony od mamy stały się częstsze, pełne rozmów i wzmianek o tym, jak zmęczona wygląda Kimmy, jak zestresowany Dererick jest z powodu powolnego tempa pracy, jak dzieci potrzebują przestrzeni do biegania. Doprowadziłam do perfekcji sztukę wydawania sympatycznych dźwięków, jednocześnie analizując w myślach swój harmonogram, wdzięczna za dystans, jaki zapewnił mi sukces.

Mój dom stał się moją twierdzą, a każdy pokój odzwierciedlał mój gust i moje wybory. Salon z czystymi liniami i starannie dobranymi dziełami sztuki, gabinet, w którym szkicowałem projekty do późnej nocy, główna sypialnia z łóżkiem platformowym, które sam zaprojektowałem, i garderoba urządzona z wojskową precyzją. I zawsze, zawsze, wracałem do kuchni, przesuwając dłonie po gładkich blatach, regulując lampy wiszące nad wyspą, wprowadzając drobne poprawki, by utrzymać perfekcję. Powinienem był wiedzieć, że ta forteca to zbyt kuszący cel.

W rodzinach takich jak moja, sukcesu się nie celebruje. Jest on niechętny, pożądany i ostatecznie atakowany. Ale tego wtorkowego poranka, kiedy przygotowywałam się do spotkania z klientem, parząc kawę w mojej nieskazitelnie czystej kuchni, a poranne światło wpadało przez okna, powiększyłam kadr specjalnie, żeby go uchwycić. Czułam jedynie zadowolenie.

Telefon zadzwonił tego popołudnia, akurat gdy kończyłam przygotowywać propozycję projektu renowacji zabytkowej dzielnicy. Imię Kimmy na ekranie telefonu było na tyle nietypowe, że się zatrzymałam. Zazwyczaj komunikowała się za pośrednictwem naszej matki, woląc bufor matczynego poczucia winy od bezpośredniej konfrontacji. Prawie nie odpowiedziałam. Z perspektywy czasu żałuję, ale rodzina, nawet rozbita i skomplikowana, potrafi wciągnąć cię z powrotem na swoją orbitę, akurat gdy myślisz, że osiągnęłaś prędkość ucieczki. Rachel, och, dzięki Bogu, że odebrałaś. Kimmy’s

Głos był wysoki i brzmiał jak autentyczny niepokój. W tle słyszałem hałasy budowy, wiercenia, młotkowania i wykrzykiwania instrukcji. „Co się stało?” – zapytałem, żałując troski w głosie. „To katastrofa.

Nasze mieszkanie, właściciel zaczął remont bez uprzedzenia. Dosłownie wyburzają ściany. Nie mamy dokąd pójść”. Jej głos się załamał. Dzieciaki są przerażone, że ekipa Derericka nie może pracować, bo cały ich sprzęt jest uwięziony w środku, a ja po prostu nie wiem, co robić. Zamykam oczy, wyobrażając sobie, do czego to zmierza. Dzwoniłeś już? Dom mamy jest za mały.

Wiesz, że Ray teraz używa pokoju gościnnego jako biura. Próbowaliśmy w hotelu, ale praca Derericka idzie powoli. Urwała, pozwalając, by finansowe konsekwencje wisiały w powietrzu. Kimmy, tylko na tydzień, Rachel, proszę. Wykonawca obiecał, że skończą w tydzień. Będziemy jak duchy. Nawet nie zauważysz, że tam jesteśmy. Dzieci mogą dzielić pokój gościnny. Dererick i ja zajmiemy kanapę.