Wróciłam wcześniej z podróży i chciałam zrobić mężowi niespodziankę, więc schowałam się pod łóżkiem. Jednak po podsłuchaniu jego rozmowy telefonicznej byłam przerażona.

Wpełzłam pod łóżko, ułożyłam się wygodnie i powstrzymywałam śmiech z tej dziecięcej głupoty. Minęło zaledwie kilka minut, gdy usłyszałam skrzypienie drzwi wejściowych. Serce mi zabiło mocniej — wrócił. Jego kroki zbliżały się do sypialni. Już chciałam wyskoczyć, kiedy nagle usłyszałam jego głos. Rozmawiał przez telefon.

— Nie, jeszcze jej nie ma. Wróci za trzy dni. Czego chciałeś? — powiedział spokojnym, beznamiętnym tonem.

Zamarłam. Jego głos był chłodny, pewny, jakby omawiał coś ważnego. Wstrzymałam oddech.

— Tak, zrobiłem, jak mówiłeś — ciągnął dalej.

Moje serce zaczęło bić szybciej. Co zrobił? Z kim rozmawia? Na chwilę zapadła cisza, a potem padły słowa, po których ledwo powstrzymałam krzyk.

— Jutro załatwimy ubezpieczenie na jej nazwisko. Wszystko będzie wyglądać jak nieszczęśliwy wypadek.

Serce mi zamarło. Mówił o mnie. Przyłożyłam dłoń do ust, żeby nie wydać żadnego dźwięku. Czułam, jak po plecach spływa zimny pot.

— Najważniejsze, żeby nikt niczego nie podejrzewał — dodał spokojnie. — Za kilka dni wszystko będzie zakończone.

Patrzyłam na jego buty stojące tuż przy łóżku i wiedziałam, że dzieli nas zaledwie pół metra. Stał tam i bez emocji omawiał, jak się mnie pozbyć.

Kiedy wyszedł z pokoju, drżąc, wypełzłam spod łóżka, chwyciłam telefon i torebkę. Boso wybiegłam na ulicę, nawet nie zamykając drzwi.

Dwie godziny później siedziałam na komisariacie, wciąż w szoku. A wieczorem, gdy wrócił do domu, już na niego czekali.