Wody odeszły mi w drodze na przyjęcie u teściowej. Mój mąż wpadł w furię. Wyciągnął mnie z samochodu, w dziewiątym miesiącu ciąży, i porzucił na zaśnieżonej autostradzie. „Moja mama jest ważniejsza” – powiedział. Nigdy się tego nie spodziewał…

Umysł? Moje oczy się zaszkliły. Wtedy zrozumiałam, że Max nie tylko go kochał – on mu ufał całym swoim małym serduszkiem. Ja też.

Po ułożeniu Maxa do snu Nathan zapytał, czy chcę wyjść na zewnątrz. Upał złagodniał, ustępując miejsca ciepłemu, pachnącemu jaśminem wiatrowi.

Usiedliśmy na ławce pod latarniami. Ręce Nathana lekko drżały.

„Leah” – zaczął – „chcę coś powiedzieć, ale nie chcę cię przestraszyć”.

Odwróciłam się do niego. „Nie zrobisz tego”.

Wypuścił drżący oddech.
„Przez ostatnie dwa lata… ty i Max przywróciliście życie domowi, który po śmierci mojej żony przypominał grobowiec. Nie spodziewałem się tego. Niczego nie szukałem. Ale ja…” Głos mu się załamał. „Zakochałem się w tobie”.

Zaparło mi dech w piersiach.

Szybko dodał: „Wiem, że jestem starszy. Wiem, że to był dziwny moment. Ale chcę być szczery. Jeśli nie czujesz tego samego, nigdy nie sprawię, że poczujesz się nieswojo – nigdy”.

Sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął małe aksamitne pudełko.

„Chcę spędzić tyle lat, ile mi zostało, opiekując się tobą i Maxem. Jeśli mi pozwolisz.”

W pudełku znajdował się prosty, elegancki pierścionek z diamentem.

Łzy grzały mi policzki. Nie ze strachu. Nie z bólu. Ale z rozpoznania – dobroci, stałości, oddania. Wszystkiego, o co błagałam Grega i nigdy nie otrzymałam.