Wody odeszły mi w drodze na przyjęcie u jego mamy. Wściekły, zostawił mnie – w dziewiątym miesiącu ciąży – na zaśnieżonej drodze. Nie spodziewał się tego, co się stało.

Byłam w dziewiątym miesiącu ciąży, czułam się masywna i niezgrabna jak sterowiec. Jednak pod całym tym dyskomfortem tliło się ciche podekscytowanie – połączenie strachu i zachwytu, które towarzyszy świadomości, że zaraz poznasz swoje dziecko.

Ale dziś to ciepło zostało zniszczone przez narastającą falę niepokoju. Jechaliśmy na urodziny mojej teściowej.

Moja relacja z Sharon, matką mojego męża Grega, mogłaby być przykładem ukrytej wrogości. Nigdy mnie nie lubiła – nieśmiała dziewczyna z robotniczej rodziny, wychodząca za mąż za swojego „zdolnego, wykształconego” syna. W jej mniemaniu po prostu nie byłam wystarczająca. Mimo to Greg nalegał, żebyśmy pojechali.

„Leah, jeśli się nie pojawimy, mama straci panowanie nad sobą” – powiedział.

„Wiesz, jaka ona jest.”

Och, wiedziałem. Sharon była typem kobiety, która wymagała, żeby życie naginało się do jej woli i zazwyczaj tak się działo.

Samochód szumiał na oblodzonej autostradzie Wisconsin, krajobraz był niczym nieskończona biała tafla. Zaspy śniegu piętrzyły się niczym zamarznięte fale po obu stronach drogi. Pomimo włączonego ogrzewania, zadrżałem. Nagle poczułem ostre, skręcające uczucie w żołądku, które odebrało mi oddech.

„Dużo się dziś rusza” – powiedziałem cicho.

Greg tylko mruknął coś pod nosem, wpatrując się przed siebie. Powtarzałem sobie, że to tylko stres w pracy – jego praca inżyniera w fabryce była wymagająca, ale w głębi duszy czułem, że coś się zmieniło.

I wtedy to nastąpiło. Nagle coś we mnie pękło, a potem poczułam ciepły przypływ. Zaparło mi dech w piersiach. „Greg” – powiedziałam drżącym głosem – „chyba… właśnie odeszły mi wody”.

Wcisnął hamulce tak mocno, że samochód gwałtownie zadrżał i zatrzymał się na poboczu opustoszałej autostrady. „Co? Teraz? Żartujesz sobie, prawda?” W jego głosie nie słychać było niepokoju, tylko wściekłości.

„Mówię poważnie” – wydyszałam, gdy skurcz zaczął narastać. „Greg, musimy jechać do szpitala, proszę!”

Odwrócił się do mnie, a jego twarz wykrzywiła się w zimnym gniewie. „Zrobiłeś to celowo, prawda?”

Przez chwilę nie mogłem pojąć, co miał na myśli. „Co? Nie! Dziecko się rodzi, Greg! Nie dam rady!”

„Powinieneś był pomyśleć o tym wcześniej!” mruknął. „Wiesz, jak ważny był ten dzień dla mojej matki! Przygotowywała to miesiącami, a ty po prostu nie mogłeś się powstrzymać, żeby tego nie zniszczyć!”