Właśnie urodziłam trojaczki, gdy mąż rzucił mi w twarz papierami rozwodowymi, krzycząc: „Mam już dość tej biedy!”. Pół godziny później przyszedł kierownik i powiedział: „Proszę pani, właśnie odziedziczyła pani 5 miliardów dolarów”.

W ciszy kabiny samochodu pozwoliła sobie w końcu na szeroki uśmiech – nie cyniczny uśmiech zwycięstwa, lecz szczery uśmiech wolności. Samochód ruszył, zostawiając za sobą gmach sądu, który był niemym świadkiem końca mrocznego rozdziału w jej życiu, i zabierając Eleonorę z powrotem do pałacu, gdzie czekała na nią trójka dzieci.

Wyjęła telefon, spojrzała na tapetę z radosnymi twarzami swoich dzieci i poczuła, jak ciepła fala miłości zalewa jej serce. Richard był tylko bolesną przeszłością, kosztowną lekcją, która uczyniła ją silniejszą i mądrzejszą kobietą.

Teraz przyszłość rozciągała się przed nią niczym czyste płótno, gotowe do pomalowania kolorami szczęścia i sukcesu, które sama stworzy. Wiedziała, że ​​wyzwania biznesowe zawsze będą istniały, że mogą pojawić się nowi wrogowie, ale już się nie bała, bo była Eleanor Prescott i właśnie udowodniła, że ​​jest niezniszczalna.

W oddali słychać było ledwo słyszalne syreny radiowozu wiozącego Richarda do aresztu śledczego – dźwięk w tle cichł w zgiełku metropolii. Dla Eleanor ten dźwięk nie był już groźbą, lecz finałową melodią tragicznej opery, której nie chciała już nigdy słyszeć.

Kazała kierowcy włączyć relaksującą muzykę klasyczną, zagłuszając ostatnie resztki złych wspomnień o tym mężczyźnie. Jej myśli skupiły się teraz na spotkaniu w sprawie strategii ekspansji firmy w przyszłym tygodniu i planach pierwszych wakacji z dziećmi w ich prywatnej posiadłości w Hamptons.

Życie toczyło się dalej, a Eleanor była zdecydowana przeżyć je z podniesioną głową, ciesząc się każdą sekundą swojego niezwykłego życia, nad którym teraz miała całkowitą kontrolę.