Właśnie urodziłam trojaczki, gdy mąż rzucił mi w twarz papierami rozwodowymi, krzycząc: „Mam już dość tej biedy!”. Pół godziny później przyszedł kierownik i powiedział: „Proszę pani, właśnie odziedziczyła pani 5 miliardów dolarów”.

Ale słowa nigdy nie padły, bo Eleanor nie spojrzała na niego. Po prostu siedziała prosto, patrząc prosto przed siebie, jakby Richard był niewidzialnym powietrzem, odmawiając jakiegokolwiek uznania mężczyźnie, który próbował zniszczyć jej życie.

Chłodna postawa Eleanor była najsurowszą karą za narcyzm Richarda. Uświadomił sobie, że nie ma już żadnej mocy, by wpływać na emocje tej kobiety – nawet na gniew. Stał się nieistotny, niesmacznym przypisem w chwalebnej historii Eleanor.

Eleanor powoli wstała, gdy Richard i Tiffany zostali wyprowadzeni z pokoju, poprawiając marynarkę eleganckim i dostojnym ruchem. Uścisnęła dłonie każdego z członków swojego zespołu prawnego, dziękując im ze szczerym, rzadko widywanym uśmiechem za ciężką pracę włożoną w oczyszczenie jej dobrego imienia i ochronę.

Sala sądowa, niegdyś pełna napięcia, teraz odczuła ulgę, jakby powietrze stało się lżejsze po usunięciu trucizny o imieniu Richard. Dziennikarze, którzy wciąż byli na sali, patrzyli na Eleanor z nowym szacunkiem. Nie widzieli już w niej skandalicznej gwiazdy, lecz dzielną matkę i niezwyciężoną żelazną kobietę.

Eleanor ruszyła w stronę głównego wyjścia, stawiając kroki pewnie i rytmicznie, gotowa stawić czoła światu, który teraz czekał na nią z zupełnie innej perspektywy.

Przed budynkiem sądu jasne nowojorskie słońce powitało Eleanor, jakby wszechświat świętował jej zwycięstwo swoim najwspanialszym blaskiem. Tłum dziennikarzy czekających na schodach natychmiast ją otoczył, podając mikrofony i rozpoczynając serię pytań o jej uczucia i plany na przyszłość.

Eleanor nie przerwała jednak długiego wywiadu. Zatrzymała się tylko na chwilę na szczycie schodów, lekko opuściła okulary przeciwsłoneczne i powiedziała krótko, że sprawiedliwości stało się zadość i że teraz jej głównym celem jest wychowanie dzieci w spokoju.

To proste zdanie, wypowiedziane spokojnym, lecz stanowczym tonem, natychmiast stało się głównym nagłówkiem wszystkich wiadomości krajowych, potwierdzając jej pozycję jako dostojnej i pełnej klasy zwyciężczyni.

Winston czekał już przy otwartych drzwiach limuzyny, a jego stara twarz promieniała dumą, której nie potrafił ukryć, gdy obserwował, jak jego młoda dama schodzi po schodach sądu niczym królowa. Skłonił się z szacunkiem, głębiej niż zwykle, w geście szczerego hołdu dla siły charakteru, jaką Eleanor wykazała w tych trudnych chwilach.

Eleanor odwzajemniła uśmiech do swojego wiernego kamerdynera, czując, jak ciężar, który od miesięcy ściskał jej pierś, w końcu całkowicie znika. Wsiadła do chłodnego, wygodnego samochodu, zamykając drzwi przed zgiełkiem zewnętrznego świata i wypuszczając głęboki oddech, który uwolnił jej ostatnie napięcie z mięśni.

W ciszy kabiny samochodu pozwoliła sobie w końcu na szeroki uśmiech – nie cyniczny uśmiech zwycięstwa, lecz szczery uśmiech wolności. Samochód ruszył, zostawiając za sobą gmach sądu, który był niemym świadkiem końca mrocznego rozdziału w jej życiu, i zabierając Eleonorę z powrotem do pałacu, gdzie czekała na nią trójka dzieci.

Wyjęła telefon, spojrzała na tapetę z radosnymi twarzami swoich dzieci i poczuła, jak ciepła fala miłości zalewa jej serce. Richard był tylko bolesną przeszłością, kosztowną lekcją, która uczyniła ją silniejszą i mądrzejszą kobietą.

Teraz przyszłość rozciągała się przed nią niczym czyste płótno, gotowe do pomalowania kolorami szczęścia i sukcesu, które sama stworzy. Wiedziała, że ​​wyzwania biznesowe zawsze będą istniały, że mogą pojawić się nowi wrogowie, ale już się nie bała, bo była Eleanor Prescott i właśnie udowodniła, że ​​jest niezniszczalna.

W oddali słychać było ledwo słyszalne syreny radiowozu wiozącego Richarda do aresztu śledczego – dźwięk w tle cichł w zgiełku metropolii. Dla Eleanor ten dźwięk nie był już groźbą, lecz finałową melodią tragicznej opery, której nie chciała już nigdy słyszeć.

Kazała kierowcy włączyć relaksującą muzykę klasyczną, zagłuszając ostatnie resztki złych wspomnień o tym mężczyźnie. Jej myśli skupiły się teraz na spotkaniu w sprawie strategii ekspansji firmy w przyszłym tygodniu i planach pierwszych wakacji z dziećmi w ich prywatnej posiadłości w Hamptons.

Życie toczyło się dalej, a Eleanor była zdecydowana przeżyć je z podniesioną głową, ciesząc się każdą sekundą swojego niezwykłego życia, nad którym teraz miała całkowitą kontrolę.