Właśnie podpisałem kontrakt na 10 milionów dolarów i wróciłem do domu, żeby powiedzieć o tym rodzinie. Ale siostra zepchnęła mnie ze schodów, a kiedy obudziłem się w szpitalu, rodzice powiedzieli, że na to zasłużyłem. Kilka dni później cała rodzina przyszła, żeby się ze mnie naśmiewać. Ale kiedy zobaczyli, kto stoi obok mnie, tata krzyknął: „O mój Boże, to…”

Jej usta drgnęły, nie w uśmiechu, a w grymasie. Twój algorytm? – warknęła. – Masz na myśli ten, nad którym czuwałam? Ten, który przepychałam na spotkaniach? Jej głos ociekał jadem i zamarłam. Zawsze wiedziałam, że jest ambitna, zawsze była tym złotym dzieckiem, które zdobywało pochwały rodziców, podczas gdy ja walczyłam o okruchy aprobaty. To było coś innego.

To była furia. Próbowałem jej wytłumaczyć, że ten algorytm to moja robota, mój kod, moje nieprzespane noce. Wstała z krzesła, szurając po podłodze, i podeszła bliżej. Myślisz, że jesteś ode mnie lepszy, prawda? – syknęła. Cofnąłem się, unosząc ręce, próbując ją uspokoić. – Nie chodzi o ciebie – powiedziałem drżącym głosem, ale ona nie słuchała.

Staliśmy teraz na szczycie schodów, kłócąc się, jej twarz o centymetry od mojej. „Beze mnie jesteś niczym” – warknęła. A potem, w mgnieniu oka, jej dłonie szarpnęły mnie za ramiona. Potknąłem się, łapiąc powietrze, a świat zawirował, gdy upadłem. Ból eksplodował w mojej głowie. Moje ciało runęło na drewniane stopnie, a potem zapadła ciemność. Kiedy otworzyłem oczy, leżałem w szpitalnym łóżku.

Ciszę wypełniały pikania maszyn. Głowa mi pękała, noga bolała, a głos pielęgniarki przecinał mgłę. Nie śpisz, powiedziała cicho. Zamrugałam, próbując to poskładać w całość. Jak długo? – wyjąkałam. Dwa tygodnie, odpowiedziała, jej oczy były łagodne, ale ostrożne. Dwa tygodnie w śpiączce. Zapytałam o moją rodzinę, siostrę, rodziców.

Pielęgniarka zawahała się, po czym powiedziała: Nikogo tu nie było. Twoi rodzice dzwonili raz wcześniej, ale nie przyjechali. Poczułam ucisk w piersi. Spodziewałam się, że moja siostra będzie trzymać się z daleka po tym, co zrobiła. Ale moi rodzice, pomyślałam o moim ojcu, który zawsze był zdystansowany. O mojej matce, która zawsze stawała po stronie swojej ukochanej córki. Czy coś mówili? – zapytałam, bojąc się odpowiedzi.

Pielęgniarka odwróciła wzrok. Powiedziały, że sama sobie to zafundowałaś, że ich zawstydziłaś. Leżałam wpatrzona w sufit, a słowa raniły mnie mocniej niż upadek. Moi rodzice lekceważyli mnie, jakbym była nikim. Wróciłam myślami do kontraktu, do chwili triumfu, teraz splamionej zazdrością siostry. Przecież nie zepchnęła mnie ze schodów.

Próbowała mnie wymazać. Moi rodzice, ludzie, którzy powinni być przy moim łóżku i modlić się za mnie, odwrócili się plecami. Zacisnąłem pięści. Ból w moim ciele był niczym w porównaniu ze zdradą w moim sercu. Z upływem dni moja izolacja stawała się coraz cięższa. Sala szpitalna przypominała klatkę, ściany zaciskały się wokół mnie, gdy leżałem tam, obolały po upadku.

Nikt z mojej rodziny się nie pojawił. Ani rodzice, ani siostra. Co chwila zerkałam na drzwi, licząc, że ktoś się mną zainteresuje, ale były zamknięte. Pielęgniarki poruszały się cicho, ich rutyna rozmywała się. Zostałam sama z myślami, odtwarzając w pamięci ból zdrady mojej rodziny. Zawsze byłam w ich oczach outsiderką, przyćmioną urokiem mojej siostry.