Wierzyłam, że wychodzę za mąż za miłość mojego życia, a jednak naszej pierwszej wspólnej nocy oddałam łóżko mojej pijanej teściowej – tylko po to, by następnego ranka znaleźć coś, co mnie roztrzaskało

„Ethan, ona jest pijana” – powiedział spokojnym głosem, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. „Nie może normalnie chodzić. Pozwól jej po prostu odpocząć tutaj dziś wieczorem”.
Mój uśmiech zamarł. Myślałam, że żartuje. Ale nie.
Klimatyzacja szumiała, zimno i ostro. Jego matka, pani Grant, rzeczywiście wypiła za dużo szampana na przyjęciu. Ale byliśmy w hotelu – były pokoje, były możliwości. A jednak Ethan nalegał, żeby została w naszym łóżku. W moim.
Chciałam zaprotestować, ale wyczerpanie po ceremonii, godziny fałszywych uśmiechów i piekące obcasy butów ciążyły mi na sercu. Więc skinęłam głową. Nic nie powiedziałam. Wzięłam dodatkowy koc z szafy i zwinęłam się na kanapie.
Tej nocy nie mogłam spać. Wciąż słyszałam stłumione dźwięki – ruch, szepty, skrzypienie łóżka. Mówiłam sobie, że sobie coś wyobrażam, że popadam w paranoję. Może to nerwy świeżo upieczonego małżonka. W pewnym momencie musiałam odpłynąć.
Kiedy się obudziłam, poranne słońce rozlało się po pokoju. Pani Grant zniknęła. Ethan wciąż leżał w łóżku, spał – albo udawał. Cicho wstałam, starając się nie wydawać dźwięku, i zaczęłam sprzątać bałagan z poprzedniej nocy. Wtedy to zobaczyłam.
Mały, kwadratowy papierek, przyklejony do prześcieradła przy krawędzi łóżka.
Zamarłam. Moje ręce zaczęły się trząść, zanim zdążyłam zrozumieć dlaczego.

To nie był byle jaki papierek. To był taki, jakiego nigdy nie spodziewasz się znaleźć rano po nocy poślubnej – nie wtedy, gdy mąż powinien spać obok swojej matki. Nie wtedy, gdy miałaś być jedyną kobietą w jego ramionach.

Serce waliło mi tak głośno, że ledwo słyszałam własny oddech.

Podniosłam go powoli, modląc się, żebym się myliła – żeby jakoś wypadł komuś z kieszeni, żeby nie oznaczał tego, co ewidentnie oznaczał.

Ale w głębi duszy już wiedziałam…