Wiedziałam, że randka w ciemno idzie źle, kiedy po raz trzeci spojrzał na zegarek. „Przepraszam” – mruknął – „nie jesteś… taka, jakiej się spodziewałem”. Serce mnie zabolało, ale zanim zdążyłam wyjść, dwie identyczne dziewczynki pociągnęła mnie za płaszcz. Ich oczy były szeroko otwarte, pełne nadziei. „Pani… zostanie pani naszą mamą?”. Zaparło mi dech w piersiach. Ich ojciec zamarł. I nagle… Boże Narodzenie nie wydawało się już takie zimne. Ale w co właściwie się wpakowałam?

Podszedłem bliżej. „Nikt nie oczekuje, że będziesz gotowy na wszystko, Danielu. Żałoba jest chaotyczna. Rodzicielstwo jest chaotyczne. Randkowanie jest chaotyczne”.

Zaśmiał się pod nosem. „Więc może to właśnie ciebie potrzebował ten bałagan”.

Poczułem, jak moje policzki robią się gorące. „Pytałeś, czy rozważyłbym niekończenie tu dzisiejszego wieczoru”.

Przełknął ślinę. „Tak.”

„Danielu… Jeszcze nie wiem, co to jest” – powiedziałem szczerze. „Ale chciałbym się dowiedzieć. Powoli”.

Ulga na jego twarzy była niewątpliwa. „Powoli znaczy dobrze”.

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, dziewczyny wróciły – z rękami pełnymi naklejek i psot. Emma usiadła mi na kolanach, jakby to było najnaturalniejsze miejsce na świecie. Lily usiadła obok mnie, opierając się o moje ramię. Daniel patrzył oszołomiony, ale z uśmiechem.

„Claire” – zapytała Emma – „czy możesz wrócić jutro?”

Lily dodała: „A następnego dnia? I dzień po tym?”

Daniel wyglądał na przerażonego. „Dziewczyny, ona ma swoje własne życie…”

Przerwałem delikatnie. „Mogę cię odwiedzać. Dzień po dniu”.

Piskali, jakbym obiecał im gruszki na wierzbie.

Później, gdy szykowałam się do wyjścia, Emma przytuliła mnie do nóg. „Dziękuję, że starałaś się być naszym świątecznym życzeniem”.

Lily wyszeptała: „Nie znikaj”.