Wepchnął swoją byłą do zatłoczonego amerykańskiego centrum handlowego… kilka sekund później wszyscy odwrócili się, żeby zobaczyć, kto tak naprawdę do niej przyszedł

Twarz Clare posmutniała.

„Nie możesz niczego udowodnić”.

Daniel odsunął się i pozwolił Emily zobaczyć folder.

Emily zamarła.

Na górze: jej sfałszowany podpis.

Poniżej: zrzuty ekranu ze znacznikiem czasu przedstawiające Clare piszącą do Jasona SMS-a o pozbyciu się Emily na dobre.

Coś w Emily znieruchomiało.

Bardzo zimno.

Bardzo jasne.

„Clare” – powiedziała cicho. „Ty to zrobiłaś?”

Clare gwałtownie pokręciła głową.

„Nie. Jason kazał mi wysłać te dokumenty. To on to zaplanował, nie ja.”

Daniel spojrzał Emily w oczy.

„On nie zaplanował fałszerstwa” – powiedział Daniel. „Ona to zrobiła”.

Emily poczuła, że ​​prawda stała się wyraźna i pewna.

Clare nie była ofiarą Jasona.

Clare nie była w błędzie.

Clare nie była zdezorientowana.

Była architektem.

Wargi Clare zadrżały.

„Chciałem tylko tego, co ty miałeś.”

Emily wpatrywała się w nią.

„Chciałeś Daniela.”

Clare zaparło dech w piersiach.

„Dlaczego ty?” – zapytała. „Zawsze byłeś tym słabym, tym emocjonalnym, tym, który potrzebował naprawy. Nie zasługujesz na kogoś takiego jak on”.

Emily wzięła głęboki oddech.

„Więc próbowałeś mnie zniszczyć.”

Clare cofnęła się.

„Nie rozumiesz. Gdybyś nie przeszkadzał, zobaczyłby mnie.”

Daniel nawet nie drgnął.

„Nigdy bym tego nie zrobił.”

Twarz Clare się skrzywiła.

„Nie wiesz tego. Wybrałbyś mnie. Jestem silny. Jestem tym, który robi to, co trzeba.”

„Nie” – powiedziała cicho Emily. „To ty ranisz ludzi, żeby poczuć się silniejszymi”.

Helen wybuchnęła płaczem.

„Clare… jak mogłaś?”

Clare nic nie powiedziała.

Emily nie czuła już złości.

Po prostu złamane serce.

I jasność.

A jednak noc się nie skończyła.

Na końcu ulicy pojawiły się światła reflektorów.

Szybko podjechał samochód.

Emily zamarła.

Jason.

To, co wydarzyło się później, zmieniło wszystko.

Jason wyszedł z lekkomyślną pewnością siebie, która nie pasowała do paniki migoczącej w jego oczach.

Trzasnął drzwiami i ruszył w stronę ganku.

Zespół ochroniarzy Daniela dyskretnie zajął pozycję.

Jason patrzył tylko na Emily, jakby wciąż mogła go zastraszyć.

„Emily” – powiedział, wymuszając uśmiech. „Musimy porozmawiać na osobności”.

Daniel zrobił krok naprzód, zanim Emily zdążyła się odezwać.

„Nie będziesz z nią rozmawiał sam. I nigdy więcej.”

Jason się roześmiał.

Ale trzęsło się na brzegach.

„Myślisz, że możesz to kontrolować? Myślisz, że będzie czysta, kiedy prawda wyjdzie na jaw?”

Emily spojrzała mu w oczy.

„Prawda już wyszła na jaw” – powiedziała spokojnie. „Twoja będzie następna”.

Uśmiech Jasona zniknął.

„Co myślisz, że wiesz?”

Daniel otworzył teczkę.

“Wszystko.”

Podał Emily kartkę.

Spojrzała w dół.

Nagranie z monitoringu w centrum handlowym.

Nie tylko pchnięcie.

Nie tylko obelgi.

Nagranie przedstawiające Jasona przypierającego ją do muru.

Nagranie, na którym widać, jak blokuje jej drogę.

Na nagraniu widać, jak chwyta ją za ramię tak mocno, że się cofnęła.

Twarz Jasona zbladła.

„To nic nie znaczy” – warknął.

Daniel wyciągnął kolejny dokument.

„Podpisane oświadczenia świadków, którzy słyszeli, jak jej groziłeś.”

Jason zacisnął szczękę.

„Ludzie kłamią dla pieniędzy.”

Daniel pokazał trzeci dokument.

„Transkrypcja twoich rozmów z tabloidem. Twój głos. Twój numer.”

Jason zamarł.

„A to” – dodał Daniel, wyciągając ostatnią kartkę – „jest dowodem na to, że dwa lata temu próbowałeś dokonać tego samego fałszerstwa, używając innej tożsamości”.

Emily patrzyła, jak pewność siebie Jasona powoli się rozpada.

Jego ręce się trzęsły.

Jego oddech stał się nierówny.

Jego wzrok przeskakiwał z Daniela na dokumenty i na Emily, jakby szukał ostatniej broni.

„Myślisz, że możesz zwalić to wszystko na mnie?” – zapytał. „Podpisała ten przelew. Mam go – prawda?”

Daniel zrobił krok naprzód z cichym, zdecydowanym postanowieniem.

„Wiemy, że ona tego nie podpisała”.

Emily oddała sfałszowany dokument, który pokazał jej Jason.

Daniel położył go obok sprawdzonych próbek, które wcześniej wysłał prawnik Emily.

Różnice były aż krzyczące z kartek.

Jason cofnął się.

„Nie możesz udowodnić—”

„Już to zrobiliśmy” – powiedział Daniel. „Twoja drukarka. Twoje znaczniki czasu. Twoje szkice zapisane na Twoim koncie w chmurze. Zostawiłeś ślad, którym dziecko mogłoby podążać”.

Helen sapnęła.

Clare zatoczyła się i oparła o ścianę.

Jason złapał się za włosy.

Panika narasta.

„Nie… Clare mi w tym pomogła. Ona… ona mi kazała wysłać te dokumenty. Powiedziała mi, że to zrujnuje Emily”.

Clare natychmiast zaprzeczyła.

„Kłamco!”

Jason wskazał na nią.

„To ty chciałeś, żeby zniknęła. Mówiłeś, że Daniel zauważy cię, jeśli zniknie z pola widzenia”.

Głos Clare się załamał.

„Wszystko przekręcasz.”

Daniel obserwował ich rozpadanie się spokojnym, opanowanym wzrokiem.

„To się kończy dziś wieczorem”.

Jason zwrócił się do Emily.

Łzy wściekłości narastały.

„Ty to zrobiłeś. Nastawiłeś ich wszystkich przeciwko mnie.”

Emily powoli pokręciła głową.

„Sam to sobie zrobiłeś.”

Jason niepewnie zrobił krok w jej stronę.

Trzech ochroniarzy ruszyło natychmiast.

Blokując mu drogę.

Jason zatrzymał się, jego pierś unosiła się i malowała na twarzy rumieniec wściekłości i upokorzenia.

„Myślisz, że cię zatrzyma?” – warknął Jason. „Myślisz, że teraz jesteś bezpieczny?”

Daniel stanął między nimi.

„Ona jest bezpieczna” – powiedział Daniel. „Ty nie”.

Dwóch strażników wystąpiło naprzód.

„Pan Hail?”

Daniel skinął głową.

Otoczyli Jasona.

„Czekaj!” krzyknął Jason. „To jeszcze nie koniec! Zrujnowała mi życie… ona…”

„Zrujnowałaś sobie życie” – powiedziała cicho Emily. „I pociągnęłaś za sobą wszystkich na dno”.

Jason miota się bezsilnie, gdy strażnicy eskortują go do samochodu.

Jego ostatnie słowa były jak urywane echo:

„Była nikim. Nikogo.”

Emily nawet nie drgnęła.

Ona nie płakała.

Ona się nie złamała.

Po prostu patrzyła, jak znika w nocy, a jego głos cichnie i zamienia się w nicość.