Wczoraj wieczorem pomogłem starszej kobiecie zanieść do domu ciężkie torby z zakupami. Dziś rano radiowozy otoczyły mój dom i oskarżyli mnie o coś niewyobrażalnego… 

To był długi, wyczerpujący dzień w pracy. Szedłem do domu, gdy zauważyłem starszą kobietę stojącą przy płocie, trzymającą się za pierś i łapiącą oddech. U jej stóp leżały dwie duże torby z zakupami. Podszedłem i delikatnie zapytałem, czy potrzebuje pomocy.

„Dziękuję, kochanie” – powiedziała słabym głosem.

„Właśnie wróciłem ze sklepu… myślałem, że dam radę, ale moje serce nie jest już takie jak kiedyś. To niedaleko, niedaleko stąd.”

Nie mogłem po prostu odejść. Podniosłem jej torby i szedłem obok, gdy powoli wracała do domu, rozmawiając między oddechami. Powiedziała mi, że mieszka sama, a jej mąż zmarł lata temu, dzieci rzadko dzwonią, a skromna emerytura ledwo wystarczała jej na przetrwanie miesiąca. Jej słowa niosły ze sobą smutek i cichą godność, i nie mogłem powstrzymać współczucia dla niej.

Kiedy dotarliśmy do jej małego domku na obrzeżach miasta, uśmiechnęła się blado, podziękowała mi i życzyła zdrowia. Postawiłem jej torby przy drzwiach, skinąłem głową i wyszedłem. Nawet nie pomyślałem, żeby zanotować adres, a to był po prostu dobry uczynek, nic więcej.

Ale następnego wieczoru, wracając z pracy, zobaczyłem migające niebieskie i czerwone światła przed moim budynkiem. Radiowozy. Funkcjonariusze wszędzie. Jeden z nich podszedł i zawołał moje imię.

„Tak, to ja” – powiedziałem zdezorientowany.