Wciąż strząsałem śnieg z płaszcza, gdy tata podniósł wzrok znad drinka i mruknął: „Nie wiedziałem, że dodatkowy gość jest zaproszony”. Kilku krewnych się roześmiało. Nie zareagowałem. Podczas kolacji upuściłem swój sekret na stół i patrzyłem, jak im szczęki opadają na PODŁOGĘ.

Dowód na to, że moje istnienie uczyniło czyjąś drogę odrobinę mniej brutalną.

Później tej nocy, gdy wszyscy już poszli do domu, a Priya w końcu pozwoliła nam przestać ustawiać krzesła jeden na drugim, przeszedłem się po domu jeszcze raz, wyłączając światła.

Biuro nr 3 — mój stary pokój — było puste, na tablicy widniały wypisane czyjeś cele na kwartał, w powietrzu unosił się słaby zapach markera suchościeralnego.

Stanęłam w drzwiach, opierając rękę na framudze.

„Jeśli jesteś tu o drugiej w nocy” – mruknęłam do ducha mojego młodszego ja – „to dlatego, że chcesz tu być, a nie dlatego, że próbujesz zasłużyć na prawo do istnienia”.

Zgasiłem światło.

Na korytarzu zawibrował mój telefon. Powiadomienie z kanału.

Nowy komentarz do oryginalnego filmu o pasożytach.

Otworzyłem.

Użytkownik: family_fallout_73

„Oglądałam to w samochodzie przed domem rodziców po raz trzeci, a potem odjechałam, zamiast wejść do środka. Siedzę na parkingu Walmartu, płaczę, jestem brzydka i czuję się bardziej wolna niż od lat. Jeśli to czytacie, obcy z internetu, wiedzcie, że nie jesteście szaleni, jeśli chcecie czegoś lepszego”.

Oparłem się o ścianę, odchyliłem głowę i zamknąłem oczy.

Dom w Scottsdale.

Film nagrany we wtorek wieczorem.

Mężczyzna po trzydziestce, którego nazwano pasożytem, ​​a który postanowił stać się siedliskiem.

Nigdy nie wiesz, które decyzje zmienią twoje życie. Albo czyjeś inne.

Odepchnąłem się od ściany, wsunąłem telefon do kieszeni i ruszyłem w stronę drzwi wejściowych.

Za mną w ciemnościach cicho brzęczał dom, pełen marzeń innych ludzi ładujących się na bateriach laptopów i dojrzewających przez noc.

Po raz pierwszy nie miałem wrażenia, że ​​od czegoś odchodzę.

Miałem wrażenie, że idę naprzód.