W wyniku strasznego wypadku straciłem nogi, a kiedy moja rodzina pojawiła się w szpitalu, nikt z…

Michael i ja od razu nawiązaliśmy kontakt podczas naszego pierwszego spotkania grupy wsparcia, nie ze względu na wspólną niepełnosprawność, ale ze względu na podobne doświadczenia ze zdradą w rodzinie w okresie rekonwalescencji. Jego brat próbował go zmusić do podpisania pełnomocnictwa, gdy ten był jeszcze pod wpływem silnych leków po wypadku. Na szczęście Michael był bardziej podejrzliwy i odmówił.

Nasza relacja rozwijała się powoli, wspierając się nawzajem w wyzwaniach związanych z adaptacją do życia z protezami. Michael był bardziej zaawansowany w rekonwalescencji niż ja, bo stracił nogę dwa lata przed moim wypadkiem, i stał się dla mnie nieocenionym źródłem praktycznych porad i wsparcia emocjonalnego. To, co czyniło naszą więź wyjątkową, to fakt, że postrzegaliśmy się jako osoby kompletne, a nie jako osoby niepełnosprawne, które trzeba upiększać lub naprawiać.

Michael wrócił do pracy jako inżynier oprogramowania, a nawet zaczął uprawiać wspinaczkę skałkową z protezą nogi, udowadniając, że niepełnosprawność nie musi oznaczać ograniczeń. Jego determinacja zainspirowała mnie do jeszcze większego wysiłku w powrocie do zdrowia i do postrzegania protez jako narzędzi do odzyskania niezależności, a nie jako przypomnienia o tym, co straciłem.

Spotykaliśmy się od około 6 miesięcy, kiedy Michael się oświadczył, nie poprzez wielkie, romantyczne gesty czy drogie pierścionki, ale poprzez prostą rozmowę o budowaniu wspólnego życia opartego na wzajemnym wsparciu i wspólnych wartościach. Oboje rozumieliśmy, że nasza niepełnosprawność to tylko jeden z aspektów naszej tożsamości i że możemy stworzyć silniejszy związek dzięki naszym doświadczeniom w pokonywaniu przeciwności losu.

Planowanie ślubu stało się kolejną okazją do zdystansowania się od toksycznej rodziny i jednoczesnego świętowania autentycznych relacji, które zbudowałam. Zamiast hucznego, tradycyjnego wesela, jakie mogłabym mieć przed wypadkiem, Michael i ja zdecydowaliśmy się na kameralną ceremonię tylko z osobami, które naprawdę nas wspierały w najtrudniejszych chwilach. Jessica Serb jest moją druhną, a moja fizjoterapeutka Jennifer jedną z druhen. Niewielką kaplicę wypełnili moi koledzy z pracy, członkowie grupy wsparcia dla osób po amputacji i kilkoro bliskich przyjaciół. Brak mojej biologicznej rodziny był zauważalny, ale nie bolesny. Puste miejsca przypominały mi, o ile lepsze stało się moje życie bez ich toksycznej obecności.

Kontrast między dniem mojego ślubu a ciągłymi zmaganiami mojej rodziny był rażący i satysfakcjonujący. Podczas gdy ja i Michael świętowaliśmy nasz nowy początek, otoczeni ludźmi, którzy nas szczerze kochali, Amanda odsiadywała karę więzienia, a moi rodzice zmagali się z finansowymi i społecznymi konsekwencjami swoich działań. Dowiedziałem się od wspólnych znajomych, że moi rodzice zostali zmuszeni do przeprowadzki do małego mieszkania na wynajem po sprzedaży domu, aby spłacić wyrok cywilny. Problemy zdrowotne mojego ojca pogorszyły się i został zmuszony do przejścia na wcześniejszą emeryturę z obniżonym świadczeniem. Moja matka podjęła pracę na pół etatu w sklepie spożywczym, aby pomóc związać koniec z końcem, co stanowiło znaczące obniżenie jej poprzedniego stanowiska koordynatora wolontariatu w ich kościele.

Sytuacja Amandy w więzieniu była podobno bardzo trudna. Inni więźniowie dowiedzieli się o jej przestępstwach wobec niepełnosprawnego członka rodziny, a wykorzystywanie osób bezbronnych nie jest dobrze widziane nawet w więzieniu. Została przeniesiona do aresztu ochronnego po kilku przypadkach nękania, co oznaczało, że większość czasu spędzała w izolacji.

Skutki uboczne ich działań rozprzestrzeniły się w sposób, którego nawet ja się nie spodziewałem. Były mąż Amandy ożenił się ponownie, a jego nowa żona legalnie adoptowała dzieci Amandy, skutecznie wymazując Amandę z ich życia na zawsze. Dzieci, które były już wystarczająco duże, by zrozumieć, co zrobiła ich matka, oświadczyły sądowi rodzinnemu, że nie chcą się z nią kontaktować po jej wyjściu z więzienia.

Izolacja moich rodziców w nowej społeczności była niemal całkowita. Wieść o ich zachowaniu jakimś sposobem dotarła do ich nowych sąsiadów, prawdopodobnie poprzez wyszukiwarki internetowe lub media społecznościowe, i zostali wykluczeni, zanim zdążyli nawiązać nowe relacje.