W Wigilię przyjechałem do domu babci z moim dziewięcioletnim synem. Mama uchyliła drzwi, zmierzyła nas wzrokiem od stóp do głów i powiedziała chłodno: „Idźcie do domu. Nie ma miejsca”. Więc wyszliśmy. Piętnaście minut później zadzwoniła babcia – wściekła. „Odwróćcie się. Natychmiast”. Kiedy wróciliśmy, stanęła przed wszystkimi i podjęła decyzję, która kompletnie oszołomiła moich rodziców i brata.

Myśleli, że jestem głupia. Myśleli, że jestem tylko pielęgniarką opróżniającą nocniki. Myśleli, że mogą mnie wykorzystać do podpisania wyroku śmierci na moją własną babcię.

Odstawiłem szklankę na blat. Zadźwięczała cicho, ale hałas kelnerów zagłuszył ją. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem telefon. Sprawdziłem aplikację do nagrywania głosu. Nagrywała, odkąd wszedłem do kuchni. Uchwyciłem każde słowo. Zatrzymałem nagrywanie i zapisałem je. Następnie wysłałem kopię do mojej chmury.

Wziąłem głęboki oddech. Smutek zniknął. Zranione uczucia zniknęły. Na ich miejscu pojawiła się zimna, twarda determinacja. Chcieli pielęgniarki. Mieli dostać chirurga. A ja miałem zamiar wyciąć raka z tej rodziny dziś wieczorem.

Wygładziłam fartuch. Spojrzałam na swoje odbicie w drzwiczkach piekarnika. Wyglądałam na zmęczoną, owszem, ale też groźnie. Otworzyłam drzwi kuchni i wróciłam do jadalni. Marcus już siedział z powrotem przy stole, śmiejąc się głośno z czegoś, co powiedziała Tiffany, zachowując się, jakby wcale nie planował zniszczyć życia swojej babci. Bernice uśmiechała się do niego promiennie. Franklin nalewał sobie wina.

Podszedłem do swojego miejsca i usiadłem. Big Mama spojrzała na mnie. Dostrzegła coś w mojej twarzy, mrok, który odzwierciedlał jej własny. Uniosła brew. Wziąłem widelec i wbiłem w niego kawałek ziemniaka.

„Wszystko w porządku w kuchni?” – zapytała Bernice, a w jej głosie słychać było udawane zaniepokojenie. „Długo cię nie było. Zgubiłeś się, szukając wejścia dla obsługi?”

Uśmiechnąłem się do niej powolnym, przerażającym uśmiechem.

„Nie, mamo” – powiedziałem. „Znalazłem dokładnie to, czego szukałem”.

Spojrzałem na Marcusa. Puścił do mnie oko, arogancko i nieświadomie.

No więc, Marcusie, powiedziałem wystarczająco głośno, żeby zabrzmieć w rozmowie. Opowiedz nam więcej o tej transakcji na 5 milionów dolarów. Czy dotyczy ona nieruchomości? A konkretnie tego domu?

Marcus zakrztusił się drinkiem. Jego oczy powędrowały w moją stronę, szeroko otwarte z paniki. Odchyliłem się na krześle.

Ponieważ chętnie dowiem się, jak planujesz sprzedać dom, w którym nadal mieszka Big Mama.

Przy stole zapadła cisza. W powietrzu trzeszczało od elektryczności. Padł pierwszy strzał i nie zamierzałem przestać strzelać, dopóki nie zostanę ostatni.