W Wigilię przyjechałem do domu babci z moim dziewięcioletnim synem. Mama uchyliła drzwi, zmierzyła nas wzrokiem od stóp do głów i powiedziała chłodno: „Idźcie do domu. Nie ma miejsca”. Więc wyszliśmy. Piętnaście minut później zadzwoniła babcia – wściekła. „Odwróćcie się. Natychmiast”. Kiedy wróciliśmy, stanęła przed wszystkimi i podjęła decyzję, która kompletnie oszołomiła moich rodziców i brata.

„Tiana, naprawdę powinnaś nauczyć syna granic. Nie wiemy, gdzie był”.

„Gdzie on był?” – zapytałem, wstając. „Był ze mną w samochodzie. Był w szkole. O czym ty mówisz?”

No cóż, powiedziała Tiffany, wygładzając jedwabną sukienkę. Pracujesz w szpitalu. Jesteś narażona na wszelkiego rodzaju choroby i biednych ludzi. Czytałam, że środowiska o niskich dochodach to siedliska zarazków. Nie chcę, żeby moje dzieci zachorowały, bo twój syn przyniósł do domu wirusa z getta z twojego osiedla. W przyszłym tygodniu jedziemy na wakacje do Saint Barts. Nie możemy ryzykować zakażenia.

W pokoju zapadła głucha cisza. Nawet Marcus wyglądał na nieco zaniepokojonego, ale Bernice skinęła głową na znak zgody. Ma rację, Tiana. Cały dzień przebywasz wśród chorych. I szczerze mówiąc, Leo wygląda na trochę zaniedbanego. Jego ubrania są w dobrym stanie, wyglądają na z second-handu. To kwestia higieny.

Mój syn ma na sobie nowiutką koszulę – powiedziałem, a głos drżał mi z wściekłości. – A on jest najczystszą, najzdrowszą osobą w tym pokoju. Martwicie się zarazkami. Powinniście martwić się o zgniliznę w waszych duszach.

Tiffany roześmiała się. Był to okrutny, wysoki dźwięk.

„Och, oszczędź mi dramatów. Tylko trzymaj go z dala od moich dzieci. I tak nie chcemy, żeby dotykał ich iPadów. Są drogie. Mógłby je zepsuć, a wiem, że nie stać cię na ich wymianę”.

Leo spojrzał na mnie, a jego oczy znów napełniły się łzami.

„Mamo, czy jestem brudny?”

„Nie, kochanie” – powiedziałam, podchodząc i kucając, żeby go przytulić. „Jesteś idealny. To oni są brudni. Idź i usiądź z Big Mamą. Ma czekoladę w torebce”.

Leo pociągnął nosem i podszedł do Big Mama, która wzięła go na kolana i spojrzała na Tiffany wzrokiem, który mógłby zedrzeć farbę ze ścian. Tiffany ją zignorowała, wróciła na swoje miejsce i upiła spory łyk wina.

Musiałem się wydostać z tego pokoju. Powietrze było zbyt rozrzedzone. Smród ich arogancji mnie dusił.

„Przepraszam” – powiedziałam sztywno. „Potrzebuję wody”.

Odwróciłam się i wyszłam z jadalni, stukając obcasami o drewnianą podłogę. Weszłam do kuchni, pchając wahadłowe drzwi. W kuchni panował chaos, dostawcy kręcili się tam i z powrotem, ale znalazłam cichy kącik w pobliżu spiżarni, gdzie hałas imprezy był stłumiony. Oparłam się o chłodny granitowy blat, zamykając oczy i próbując uspokoić bicie serca. Policzyłam do dziesięciu. Przypomniałam sobie o saldzie konta bankowego w telefonie. Przypomniałam sobie, że to ja trzymam karty, nawet jeśli oni jeszcze o tym nie wiedzą. Nalałam sobie szklankę wody z kranu, wciąż trzęsąc się rękami.

Pijąc, usłyszałem otwierające się tylne drzwi. To były drzwi prowadzące na patio, gdzie zazwyczaj chodzili palacze. Usłyszałem kroki, ciężkie i pospieszne, a potem głos. Marcus. Rozmawiał przez telefon, jego głos był niski i natarczywy, pozbawiony pewności siebie, którą emanował przy stole.

Wiem, wiem. Słuchaj, mówiłem, że to zrobię. – syknął Marcus. – Przestań mi grozić. Nie wiesz, z kim masz do czynienia. To miasto należy do mojej rodziny.

Zatrzymał się, słuchając osoby po drugiej stronie. Jego oddech był nierówny.

Nie, nie przychodź tutaj. Nie przychodź do domu. Moja babcia jest tutaj. Słuchaj, umowa jest praktycznie sfinalizowana. Starsza pani traci panowanie nad sobą. Jest w szoku. Mama i ja mamy już gotowe dokumenty. Załatwimy pełnomocnictwo. W przyszłym tygodniu umieścimy ją w ośrodku. Jak tylko będzie wolna, sprzedamy dom. To miejsce jest warte 2 miliony. Spokojnie. Dostanę twoje pieniądze. Potrzebuję tylko kilku dni, żeby ją podpisać.

Zamarłem. Szklanka wody zatrzymała się w połowie drogi do moich ust.

„Tak” – kontynuował Marcus, ściszając głos do szeptu. „Bernice pracowała nad nią miesiącami, zmieniając jej leki, wpędzając ją w zakłopotanie. Ufa Tianie. W tym problem. Dlatego próbowaliśmy trzymać Tianę z daleka dziś wieczorem. Ale się pojawiła. Nieważne. Tiana jest pielęgniarką. Jest głupia. Wykorzystamy ją. Sprawimy, że pomyśli, że to konieczne z medycznego punktu widzenia”. Gdy Tiana podpisze wniosek o stwierdzenie zdolności do czynności prawnych, sprawa się kończy. Big Mama idzie do domu. My likwidujemy aktywa, a ty dostajesz swoją gotówkę. Tylko odpuść na 48 godzin.

Odłożył słuchawkę. Słyszałem, jak wypuszcza długi, drżący oddech. Potem usłyszałem, jak nalewa sobie drinka z butelki, którą musiał gdzieś ukryć.

Stałem w cieniu spiżarni, a krew we mnie krzepła. To już nie była tylko kwestia faworyzowania. To nie była tylko złośliwość. To był spisek. Aktywnie manipulowali moją babcią, manipulowali jej zdrowiem, planowali zamknąć ją jak zwierzę, żeby sprzedać jej dom i spłacić długi hazardowe Marcusa.

Myśleli, że jestem głupia. Myśleli, że jestem tylko pielęgniarką opróżniającą nocniki. Myśleli, że mogą mnie wykorzystać do podpisania wyroku śmierci na moją własną babcię.

Odstawiłem szklankę na blat. Zadźwięczała cicho, ale hałas kelnerów zagłuszył ją. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem telefon. Sprawdziłem aplikację do nagrywania głosu. Nagrywała, odkąd wszedłem do kuchni. Uchwyciłem każde słowo. Zatrzymałem nagrywanie i zapisałem je. Następnie wysłałem kopię do mojej chmury.

Wziąłem głęboki oddech. Smutek zniknął. Zranione uczucia zniknęły. Na ich miejscu pojawiła się zimna, twarda determinacja. Chcieli pielęgniarki. Mieli dostać chirurga. A ja miałem zamiar wyciąć raka z tej rodziny dziś wieczorem.

Wygładziłam fartuch. Spojrzałam na swoje odbicie w drzwiczkach piekarnika. Wyglądałam na zmęczoną, owszem, ale też groźnie. Otworzyłam drzwi kuchni i wróciłam do jadalni. Marcus już siedział z powrotem przy stole, śmiejąc się głośno z czegoś, co powiedziała Tiffany, zachowując się, jakby wcale nie planował zniszczyć życia swojej babci. Bernice uśmiechała się do niego promiennie. Franklin nalewał sobie wina.

Podszedłem do swojego miejsca i usiadłem. Big Mama spojrzała na mnie. Dostrzegła coś w mojej twarzy, mrok, który odzwierciedlał jej własny. Uniosła brew. Wziąłem widelec i wbiłem w niego kawałek ziemniaka.

„Wszystko w porządku w kuchni?” – zapytała Bernice, a w jej głosie słychać było udawane zaniepokojenie. „Długo cię nie było. Zgubiłeś się, szukając wejścia dla obsługi?”

Uśmiechnąłem się do niej powolnym, przerażającym uśmiechem.

„Nie, mamo” – powiedziałem. „Znalazłem dokładnie to, czego szukałem”.

Spojrzałem na Marcusa. Puścił do mnie oko, arogancko i nieświadomie.

No więc, Marcusie, powiedziałem wystarczająco głośno, żeby zabrzmieć w rozmowie. Opowiedz nam więcej o tej transakcji na 5 milionów dolarów. Czy dotyczy ona nieruchomości? A konkretnie tego domu?

Marcus zakrztusił się drinkiem. Jego oczy powędrowały w moją stronę, szeroko otwarte z paniki. Odchyliłem się na krześle.

Ponieważ chętnie dowiem się, jak planujesz sprzedać dom, w którym nadal mieszka Big Mama.

Przy stole zapadła cisza. W powietrzu trzeszczało od elektryczności. Padł pierwszy strzał i nie zamierzałem przestać strzelać, dopóki nie zostanę ostatni.