W Wigilię moja 12-letnia córka otworzyła prezent – ​​karnet na siłownię i karteczkę z napisem: „Może w przyszłym roku nie będziesz tą grubą ze zdjęć”. Jej kuzynka pojechała do Włoch. Ciocia się roześmiała: „To tylko motywacja”. Przytuliłam córkę, szepnęłam: „Nigdy więcej”, a potem anulowałam im czesne, zamroziłam karty i odcięłam dopływ mediów do domu, o którym zapomnieli, że nadal do mnie należy.

Wszystko im się rozpadało. A ja nic nie czułam. Żadnego poczucia winy, żadnych wątpliwości, tylko chłodną, ​​cichą satysfakcję.

Pewnego popołudnia Lily zapytała mnie, marszcząc brwi z zaniepokojenia: „Czy oni są na nas źli?”. Byliśmy w kuchni, jej ulubionym miejscu, kiedy pomagała mi przygotowywać obiad. Uklękłam, tak że nasze oczy były na wysokości oczu. „Są na mnie złe, kochanie, nie na ciebie. Nic z tego nie jest twoją winą. Ale babciu Patricii i Sarah, one cię skrzywdziły” – powiedziałam stanowczo, obserwując jej minę. „To, co zrobiły, było okrutne i nigdy, przenigdy nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię tak skrzywdził”. Przytuliła mnie mocno, obejmując mnie swoimi małymi rączkami za szyję. „Kocham cię, tato”.

„Ja też cię kocham, kochanie.”