W wieku 90 lat nasi rodzice stanęli przed sędzią wraz z synami z całego kraju. Podjęli wtedy druzgocącą decyzję.

„Zniszczyłeś naszą przyszłość!”

Ich głosy ucichły w korytarzu.

Pozostało jedynie ciche szuranie butów starszej pary… i echo ich wyboru.

Młoda dziennikarka, Claire Noland, powoli podeszła do nich.

„Państwo Dalton… żałujecie tego, co zrobiliście?”

Henry wziął Margaret za rękę, a ten prosty gest symbolizował siedemdziesiąt lat wspólnego życia.

„Nie” – powiedział. „Całe życie budowaliśmy coś rękami i sercami”.

Magdalena uśmiechnęła się – zmęczonym, ale spokojnym uśmiechem.

„A dziś oddaliśmy to komuś, kto docenił jego wartość”.

Claire przełknęła ślinę, a jej oczy zaszły łzami.

„I czego, jak masz nadzieję, nauczą się z tego twoi synowie?”

Magdalena spojrzała w stronę wyjścia z sali sądowej, gdzie zniknęli jej synowie.

„Mam nadzieję, że pewnego dnia zrozumieją… że o ziemię można walczyć, że o pieniądze można się spierać… ale miłości nie da się wymusić”.

Głos Henry’ego opadł do cichej, bolesnej prawdy.

„A bez miłości… ziemia jest bezwartościowa”.